Just a dream (2) - DoubleB

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

เสียงนาฬิกาปลุกที่หัวเตียงดังขึ้น คนหลับอยู่เอื้อมมือไปปิดมัน หยัดตนขึ้นจากเตียงกว้าง บิดขี้เกียจเล็กน้อยไล่อาการง่วงและมึนงงระหว่างตื่นนอนเล็กน้อย คิมจีวอน ยกยิ้มเมื่อเห็นก้อนขนที่ขดอยู่ข้างหมอนขนเป็นของเขายังไม่ตื่น มือใหญ่กว่าตัวลูกแมวน้อยลูบลงที่ขนนิ่มยาวอย่างรักใคร่

กายสูงยืนขึ้นเดินออกจากห้องนอนไปหยุดที่หน้าตู้เย็น หยิบของออกมาทำสองสามอย่างเริ่มมื้อเช้าง่ายๆด้วยข้าวผัด ไข่ดาวยางมะตูมสองฟองและนมจืด กลิ่นหอมของข้าวผัดหน้าตาน่ากินลอยอบอวนไปทั่วห้อง จีวอนวางอาหารเช้าของตัวเองลงที่โต๊ะกินข้าวในส่วนครัว แล้วเดินกลับไปหยิบนมแพะไม่เย็นข้างตู้มาเทใส่ถ้วนเล็กๆ

มิ้ว..มิ้ว..

เสียงแมวน้อยดังออกมาจากส่วนหน้าห้อง ขาเล็กเดินเตาะแตะมาหาเจ้าของร่างใหญ่ จีวอนยกยิ้มอย่างนึกเอ็นดู

“ยอโบตื่นแล้วหรอ”

เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยกับแมวน้อย มือก็ยกถ้วยนมแพะมาวางที่ประจำที่เจ้าก้อนขนตัวน้อยมักจะมากินนมตรงนี้เสมอ เขาจัดการกินมื้อเช้าให้หมดภายในไม่กี่นาที พร้อมยกไปล้าง คว่ำถ้วยจานที่ล้างแล้วอย่างเป็นระเบียบ คนตัวสูงเข้าไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำแล้วเปลี่ยนชุดเป็นชุดสำหรับออกกำลังกาย เดินออกมาแมวน้อยก็กินหมดแล้ว จีวอนนั่งลงข้างๆยอโบ เท้าเล็กนุ่มนิ่มก้าวขึ้นมาบนตักเจ้าของห้องอย่างสั่นๆ ยอโบนั่งลงบนตักจีวอนแล้วส่งเสียงร้องออกมาเบาๆ

มิ้ว..

“ไหน จะเอาอะไรล่ะเรา หืม”

จีวอนเกลี่ยนิ้วไปบนหัวกลมของแมวน้อย เจ้าแมวเงยหน้ารับสัมผัสที่เจ้าของมอบให้อย่างเต็มใจด้วยการยกหัวไปถูกับนิ้วเมื่อเขาลูบวนไปมา ก้อนขนตัวน้อยครางพรือๆในลำคออย่างพอใจ

พอเล่นกับแมวจนรู้สึกว่าอาหารเริ่มย่อยจีวอนจึงยกแมวน้อยออกจากตักแล้วไปสวมรองเท้าที่ประตู เปิดตู้เก็บรองเท้าออก หยิบรองเท้าวิ่งออกมาคู่หนึ่ง สวมพร้อมผูกเชือกให้แน่น ขายาวก้าวออกไปจากตัวคอนโด

.

.

 .

.

จีวอนวิ่งเหยาะๆอยู่ในสวนสาธารณะ มองคนโน้นคนนี้ผ่านไปมา เขามาวิ่งที่นี่ทุกเช้าถ้าฝนไม่ตก จำทุกคนที่มาเป็นประจำได้

“โอบัง ๆ ๆ ๆ ๆ!!! ช้าหน่อย ๆ!!!”

จีวอนหันไปตามเสียงที่ดังมาจากข้างหลังตามมาด้วยเสียงฝีเท้าที่วิ่งมาใกล้อย่างไม่ทันตั้งตัวหรือหลบเลี่ยงคนตัวเล็กที่กำลังพุ่งเข้ามาได้ พร้อมกับความรู้สึกเหมือนโดนมัดไปทั้งขา

โครม!

จีวอนรู้สึกโครตหนัก แถมมึนหัวจากแรงกระแทกเมื่อครู่อีก จีวอนใช้เวลาตั้งสติไม่นานแล้วเอ่ยเสียงแหบพร่าออกไป

“คุณ...เป็นอะไรไหม...ลุกจากตัวผมได้รึยัง…”

 เหตุการณ์เมื่อครู่มันไม่ได้จบแค่เขาล้มไปกองกับพื้น แต่กลายเป็นว่า เจ้าของสุนัขตัวนั้นล้มทับเขา แถมมือเล็กๆนั่รก็กำลังหาที่ยันตัวเองขึ้นกับพื้นเมื่อเขาเอ่ยเรียกให้ลุกขึ้น

แต่กลายเป็นว่าหาพื้นไม่เจอ..

มือป้อมนั่นปัดป่ายไปทั่วหน้าท้องเขาผ่านเสื้อกีฬา ผิวสัมผัสจากมือสู่ผืนผ้าทำให้รู้สึกแปลกๆ เมื่อมือนั้นลูบไปทั่ว อ่า ให้ตายสิ ใครสั่งใครสอนไหมว่าอย่าลูบแบบนี้!

ตากลมช้อนมองเขาขึ้นมา สิ่งแรกที่เตะตาเลยนอกจากตาโตกับสันจมูกเด่นนั่นคงเป็นปากอิ่มรูปหัวใจที่เหมือนจะขยับพูดอะไรไม่ถูกสักเท่าไหร่ คนตรงหน้ารีบยันตัวเองขึ้นเมื่อได้สติ ลนลานเสียจนนึกหัวเราะให้กับความน่าเอ็นดู

จีวอนเพิ่งเห็นว่าขาของเรามันพันกันไปด้วยสายจูงของเจ้าของสุนัข ตาคมเหลือมองหมาปั๊กตัวกลมที่ยืนแลบลิ้นแฮ่กๆอยู่ใกล้ๆ มือยาวแกะสายจูงออกจากขาของเราทั้งคู่ จีวอนมองข้อเท้าเล็กที่โผล่พ้นกางเกงวอร์มเนื้อหนา

กระดูกเล็กจนนึกว่าเป็นผู้หญิงเลย

คนถูกกระทำส่งสายจูงคืนให้เจ้าของสุนัข เด็กตรงหน้าดูมีท่าทีทำอะไรไม่ถูกเมื่อปลายนิ้วเราสัมผัสกันราวกับมันมีกระแสไฟแล่นจากปลายนิ้วเขาไปสู่อีกฝ่าย

“เอ่อ...ขอบคุณครับ”

มองไปที่หน้าตาน่ารักของอีกคนก็ได้แต่ระบายยิ้มออกมาบางๆ หมั่นเขี้ยวจนอดยกมือไปลูบผมนั่นแม้จะไม่รู้จักกัน เอ่ยบอกให้ระวังตัวอย่าไปทำแบบนี้กับใครอีกเลยนะ มันทำให้ใจไม่ดีนะรู้ไหม ได้แค่เพียงคิดในหัว แต่สิ่งที่พูดออกไปมันต่างจากในความคิดเหลือเกิน

“วันหลังดูแลหมาดีๆนะ”

“คะ...ครับ”

จีวอนวิ่งออกมาจากจุดนั้นเหยาะ ใจเต้นถี่ยามนึกถึงใบหน้าน่ารักพร้อมตากลมที่ช้อนมอง มันเหมือนแมวน้อยยอโบของเขา ก็เรียกได้เลยว่าไม่ต่างกันนัก สัมผัสจากปลายนิ้วสู่หน้าท้องผ่านเนื้อผ้านั้นยังทำให้รู้สึกปั่นป่วนในช่องท้องเสมอ ในชีวิตนอกจากวันไนท์สแตนที่เป็นคนแปลกหน้าแล้ว ก็ไม่เคยโดนคนแปลกหน้าคนในแตะต้องขนาดนี้เลยให้ตายสิ

.

.

.

.

ร่างสูงกลับมาถึงห้อง ถอดเสื้อผ้าและอาบน้ำทำความสะอาดคราบเหงื่อที่ไปวิ่งมาให้หมดจดก่อนจะยกโน้ตบุ๊คสีดำขลับของตนมาวางบนโต๊ะกินข้าว เปิดคอมและเดินเข้าห้องนอนไปหยิบแว่นกรอบเหลี่ยมของตนออกมาสวม จีวอนไม่ใช่คนสายตาสั้น แต่แสงจากคอมพิวเตอร์ที่ต้องทำงานทุกวันทำให้ต้องใส่แว่นกรองแสงไว้ในเกือบทุกครั้งที่ทำงาน

มือข้างหนึ่งกดแป้นพิม เขียนแผนการสอนของตัวเองในสัปดาห์ถัดไป อีกมือก็ลูบยอโบตัวน้อยที่ปีนตัวเองขึ้นมานั่งบนโต๊ะ ก้อนขนฟูหลับพริ้มและหายใจเข้าออกสม่ำเสมออย่างสบายใจ ท่าทีน่ารักของแมวทำให้อดนึกถึงใครบางคนที่เจอที่สวนในตอนเช้าไม่ได้ ยามที่ได้สัมผัสกับกลุ่มผมนุ่มนิ่มนั่น ให้ความรู้สึกราวกับกำลังลูบขนยอโบอยู่ก็ไม่ต่าง

จีวอนเป็นบัณฑิตจบใหม่ได้เกือบปีจากมหาลัยใกล้ๆหอพักที่อาศัยอยู่จากคณะวิศวะคอมพิวเจอร์ด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ทำให้เขาได้งานทันทีก่อนจะจบด้วยซ้ำจากอาจารย์ในคลาส โดยให้เข้าสมัครเป็นผู้ช่วยอาจารย์ในมหาลัยเดิม เรียกได้ว่าไม่ต้องย้ายคอนโดให้เสียเวลาเลยด้วยซ้ำ เพราะอาศัยที่เดิมก็ได้

🎶

เสียงเรียกเข้ามือดถือดังขึ้นพร้อมการสั่นครืดครืดไปมาบนโต๊ะ มือยาวนั่นคว้ามือถือมารับสาย

“ว่าไง”

‘ก๊งมั้ย ที่เดิม กูจองโต๊ะให้แล้ว'

เสียงรุ่นพี่ในสายดังขึ้นมา ซงมินโฮ รุ่นพี่ที่รู่จักกับและสนิทกันพอสมควร โทรมาแบบนี้โครตมัดมือชกชัดๆด้วยการบอกว่าจองโต๊ะไว้แล้ว จีวอนหัวเราะร่วน แล้วแบบนี้เขาจะปฏิเสธได้หรือ?

“กี่โมงว่ามา”

.

.

.

.

จีวอนมั่นใจว่าเครื่องให้อาหารเม็ดของโยบอที่ตั้งทิ้งไว้ อาหารเม็ดด้านในจะไม่หมดแน่นอนจึงออกมาอย่างไม่กังวลใดๆ ดูคาติคสีดำล้วนถูกขับไปยังผับประจำที่เขากับมินโฮและเพื่อนคนอื่นๆไปประจำอย่างชำนาญทาง

รองเท้าบู๊ทหนังข้อสูงเตะขาตั้งรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ ล็อคคอและเก็บกุญแจลงในกระเป๋ากางเกง ขยับเสื้อเชิ้ตสีดำล้วนพับแขนเสื้อถึงศอกให้รู้สึกพอดีตัวมากขึ้น ขายาวก้าวเข้าผับพร้อมโชวการ์ดวีไอพี ยิ้มให้การ์ดหน้าผับอย่างคนสนิทกัน อีกฝ่ายทำเพียงยิ้มกลับมาเท่านั้น

“ไอ้จีวอน”

จีวอนหันไปมองเสียงเรียก มินโฮกวักมือเรียกเขาพร้อมพวกเพื่อนและรุ่นพี่ที่ลากกันมาก๊งวันนี้ จีวอนหรี่ตามองคนนึงแล้วถึงกับเบะปากออกมา

“ยุนฮยอง มึงมาทำไม”

“กูมาตามเหล้าฟรีครับเพื่อน”

เพื่อนหน้าสวยของเขายักคิ้วหลิ่วตาพร้อมยกแก้วน้ำสีอำพันขึ้น จีวอนเบะปากใส่อย่างนึกหมั่นไส้ น้อยครั้งที่ยุนฮยองจะว่างตรงกัน สิ่งเดียวที่ซื้อมันมาได้คือเหล้าฟรี เห็นบ่นไม่ว่างๆพอบอกเหล้าฟรีนี่มาหาไม่เคยเกินสามสิบนาที ไอ้เพื่อนเลว เอาเถอะ ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยเจอกันถือว่ามาเจอกันด้วยเหล้าฟรีและความคิดถึงแล้วกัน

จีวอนรั่งลงบนโซฟาหนังนุ่มข้างยุนฮยอง คังซึงยูน เพื่อนพี่มินโฮอีกคนยื่นแก้วเหล้ามาตรงหน้าเขา จีวอนรับมาแล้วกระดกแอลกอฮอลเข้าคอ

“ฟรีปะพี่” เขาถามซึงยูน

“ฟรี ไอ้มินโฮไม่นก มันเลี้ยง”

จีวอนหันขวับไปมองคนชวนมา มินโฮไหวไหล่แล้วยกยิ้ม ทั้งวงก็รู้ว่าพี่แกตามจีบคนนึงอยู่มาหลายเดือน

อ๋อ..แบบนี้นี่เอง

คนอื่นๆค่อยๆทยอยมา(เอาเหล้าฟรี) ที่พี่มินโฮเลี้ยง จนกระทั่งดีเจเปิดฟลอ แต่ละคนก็พากันไปกลางฟลอ หาสาว จีวอนค่อนข้างไม่อยากไปอัดตรงนั้น เลยนั่งอยู่กับมินโฮสองคนในโต๊ะ

“มึง กูไปเยี่ยวแปป เฝ้าโต๊ะด้วย” เขายกแก้วเหล้าเป็นสัญญาณว่ารับรู้แล้ว

สัมผัสจากมือตรงลาดไหล่ที่มาจากด้านหลังทำให้จีวอนหันไปมอง สาวอกใหญ่หล่อนจับบ่าเขาอยู่แล้วยกยิ้มสื่อความนัยออกมา เขาสบตาที่แต่งมานั่น แล้วเจ้าหล่อนก็เดินอ้อมมานั่งทับตักทันที

ไวไฟราวกับแก๊สติดไฟ

เราผลัดกันกระดกเหล้าเข้าปากด้วยมืออีกคนจนหัวจีวอนเริ่มเบลอพร่า ผ่านไปกี่นาทีแล้วจนนึกสงสัยว่ามินโฮกลับมารึยัง เล็บยาวไล่ไปตามสาบเสื้อเชิ้ต แกะกระดุมออกด้วยมือเดียว ตาพร่าด้วยฤทธิ์ของมึนเมาเริ่มทำให้ประคองสติไว้ไม่อยู่

แล้วเขาก็รู้สึกวูบไป

.

..

.

.

“พี่จีวอน…”

เสียงติดโทนสูงดังขึ้นข้างโสตประสาท จีวอนลืมตามามอง เขายังอยู่ในบาร์ แสงสีและบีทของดนตรียังหนักแน่นในหัว รวมถึงร่างอยู่บนตักเขาก็ชัดเจน

เด็กน้อยเมื่อเช้า

สติเขาไม่มั่นคงพอที่จะแยกอะไรเป็นอะไร เด็กตรงหน้ามาได้ยังไงก็ไม่อาจทราบ เสื้อเชิ้ตสีดำที่ดูใหญ่กว่าตัวสักหน่อยราวกับหยิบของเขามาใส่ กับกางเกงสกินนี่ติดขาเล็กเรียว สะโพกกลมขยับไปมาเสียดสีผ่านเนื้อผ้ายีนส์ปลุกปั่นอารมณ์ให้ลุกโชนขึ้นมาก

คนตัวเล็กยกยิ้มแล้วเกาะบ่าจีวอนไป ส่ายสะโพกยั่วยวนไปมาจนทำให้อะไรๆมันตื่นขึ้นมาแบบไม่ได้ตั้งใจ

เด็กคนนี้กำลังเต้นรำบนตัวเขาราวกับร่างกายจีวอนเป็นฟลอ คนตรงหน้าเป็นนักเต้นที่กำลังให้ความบันเทิงแก่ผู้ชม

มือเล็กไล่ริดกระดุมที่เหลือบนแผงอก จนสุดเม็ดสุดท้าย ดึงเปิดให้เห็นถึงแผงอกแน่นและลอนหน้าท้องแข็งแรง ลุบไล้ขูดเขี่ยไปมาเหมือนลูกแมวที่กำลังอ้อนหรืออิหนูที่กำลังอ้อนเสี่ย จีวอนหายใจติดขัดทันทีเมื่อเล็บสั้นนั่นเขี่ยลูกลอนหกลูกบนหน้าท้องแล้วกัดปากอิ่มตัวเอง

ให้ตายเหอะ แทบคลั่ง แทบบ้า

ริมฝีปากรูปหัวใจนั่นเคลื่อนเข้ามาใกล้แล้วประกบจูบ คนโดนทับไม่รอดช้าที่จะรั้งคอเรียวมา กดจูบให้แนบแน่น กวาดความหอมหวนยั่วยวนนี้ไว้ รสเหล้าในปากผสมปนเปกับหยาดอารมณ์ มือเล็กสอดเข้ากลุ่มผมสั้นของร่างสูงกว่า รุกไล่กันอย่างไม่มีใครยอมแพ้ใครในเกมนี้

คนหน้าเด็กละใบหน้าออกจากเกมจูบเมื่อครู่ ริมฝีปากบวมเจ่อ เงาวาวราวกับทาลิป ตากลมปรือ เต็มไปด้วยหยาดอารมณ์ หอบหายใจถี่รับออกซิเจนเข้าปอดทดแทนที่หายไปเมื่อครู่ เจ้าของสุนัขคลานเข่าลงจากตัวเขาถดตัวไปที่หว่างขาที่แยกออกของเขา มือเล็กลูบส่วนแข็งขืนผ่านเนื้อผ้ายีนส์

จะบ้าตายแล้วครับอิหนู..

“อ่า...”

                เสียงแหบพร่าคำรามในลำคอยามเมื่อมือนั้นสัมผัสมันรุนแรงขึ้นผ่านเนื้อผ้า ถูไปมาเสียจนอยากดึงคนตรงหน้ามากระทำย่ำยี เด็กหน้าแมวปลดกระดุมกางเกงและรูดซิปลงพร้อมร่นอันเดอร์แวร์สีเข้มเผยให้เห็นความต้องการร้อนผ่าวที่จ่อตรงหน้าอีกคน ลิ้นเล็กนั่นโลมเลียส่วนตรงหน้า ครอบครองมันไปจนเกือบสุดความยาว รูดรั้งขึ้นลงไปเป็นจังหวะและเริ่มเพิ่มความเร็ว จีวอนกัดริมฝีปากอย่างกลั้นอารมณ์

                ราวกับมีปืนอยู่ในมือ อารมณ์จีวอนตอนนี้คงเหมือนขึ้นนก ชักไกปืนเตรียมกดยิงออกไปเต็มที

ใกล้แล้ว..

ใกล้จะ-------

.

.

.

“เหี้ย!!!”

            จีวอนสะดุ้งตื่นขึ้นมาบนเตียงห้องของตัวเอง อาการปวดหัวมึนหัว ปวดหัวอยากอ้วก ปากและคอแห้งแทบเป็นผง แฮงค์แบบ แฮงค์โครต ๆ คิดไม่ออกว่ากลับห้องมาได้ยัง ใครพากลับมา พอหยิบมือถือขึ้นมาถึงได้รู้ว่าแบตหมด

เขาชาร์ตแบตโทรศัพท์ทิ้งไว้พร้อมลุกไปอาบน้ำ ทำความสะอาดตัวเองรวมถึงคราบอะไรต่าง ๆ จากความฝันแสนจัดจ้านเมื่อคืน คนตัวสูงเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมชุดเตรียมนอนอีกรอบ แต่ดูจากอะไรบนที่นอนสีเข้มของตัวเองแล้วก็ได้แต่ถอนใจออกมา

คงต้องเอาไปซักจริง ๆ นั่นแหละ

                แมวตัวน้อยของเขาไม่ได้มานอนด้วยเหมือนทุก มันกลับไปซุกตัวอยู่ตรงซอกหลืบตู้เย็น ไม่มั่นใจว่ากลิ่นเหล้าคลุ้งจนยอโบจำไม่ได้หรืออะไร ร่างโปร่งดึงผ้าปูที่นอนรวมถึงปลอกหมอนออกมายัดใส่ตะกร้าเปล่าที่เพิ่งเอาผ้าไปซักเมื่อวานทำให้ตะกร้าโล่ง

                มือยาวกดเปิดโทรศัพท์พอคิดได้ว่าแบตน่าจะพอให้เปิดได้แล้ว หน้าจอมือถือสว่างวาบขึ้นมาพร้อมทั้งมิสคอล 1 สายจากพี่มินโฮและพบว่ามันเป็นข้อความเสียงที่พี่แกทิ้งไว้ให้ จีวอนไม่รอช้าที่จะเปิดฟัง

‘ไอ้จีวอนน้องเหี้ย โดนมอมยายังไม่รู้ตัว ถ้ากูมาเจอไม่ทันเป๋าตังค์มึงหายไปแล้ว สำนึหบุญคุณกูไว้ไอ้เหยิน คนแบกมึงกลับห้องก็กู สำนึกไว้ไอ้เด็กเวร’

                ค่อนข้างไม่เข้าใจว่าจะโทรฝากแมสเสจไว้ทำไม เขาส่ายหน้าและยิ้มน้อย ๆ ให้ความเอาเป็นห่วงน้องของมินโฮ ถือเป็นความโชคดีอย่างหนึ่งในคืนนั้นที่จีวอนไม่ถูกแม่สาวมิจฉาชีพคนนั้นดึงเอากระเป๋าตังไป

                จีวอนหอบหิ้วตะกร้าผ้าไปห้องซักรีดล่างหอพบว่ามันปิด ป้าเจ้าของร้านคงยังไม่ตื่น แน่สิ นี่มันเพิ่งเช้ามืด ได้แต่ระเห็จไปใช้ห้องซักรีดเป็นเครื่องซัดผ้าหยอดเหรียญของหอตรงข้าม คนเพิ่งสร่างกำเหรียญในมือที่เพิ่งไปแลกมาอย่างเงอะงะ แน่สิ นานทีปีหนจะได้ใช้เครื่องซักผ้าหยอดเหรียญ จีวอนหาวหวอดวางเครื่องซักผ้าลง ทำท่าจะหยอดเหรียญแต่มื้อไม้อ่อนไปหมดเหมือนคนยังตื่นไม่เต็มที่ ทำให้เหรียญตกกระจายไปทั่ว

“แม่ง...”

สบถเบาๆในลำคอพลางก้มเก็บเหรียญ แถมยังไปลำบากคนที่มาใช้ห้องร่วมกันต้องช่วยเก็บอีก

แต่เจ้าของมือที่ยื่นเหรียญมาคืนนี่คุ้นเหลือเกิน

ตาเล็กเรียวของคนทำเหรียญตกเบิกว้างเมื่อสบกับใครอีกคนในห้องซักรีดเดียวกัน

โอ้..พระเจ้าช่วย..

“อะ...อิหนู !!!??”

“..พ...พี่โจร !!??”

Just a Dream - DoubleB

JUST A DREAM

ผู้หมวดขา หนูขอแจ้งความ เมื่อวันที่ 13 เห็น 2 ยามเหมือนจะได้

มีชายคนหนึ่งไม่รู้ว่าชื่ออะไร

…ตัวล่ำๆ…

…ขาใหญ่ๆ…

เขาเข้ามาตอนหนูหลับ เขาจับ.. เขาจูบ

แล้วเขาก็วิ่งหนีไป..

หนูไม่ยอม - ฝน ธนสุนทร

คิมฮันบิน เอื้อมมือปิดวิทยุรายการเพลงตอนเช้าหลังจากทำอาหารเช้าง่ายๆในห้องแคบๆของตัวเองเสร็จ ร่างโปร่งจัดแจงวางอาหารเช้าง่ายๆแต่หน้าตาดูดี(ฮันบินคิดเอง)บนโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กของตัวเอง หมาปั๊กหน้ายู่รีบวิ่งกระวีกระวาดเข้ามาเพราะกลิ่นขนมปังทาเนยหอมกรุ่น ฮันบินรับคว้าตัวเจ้าลูกชายตัวดีไว้ก่อนจะอุ้มพาไปหน้าประตูที่วางถ้วยอาหารและเทอาหารเม็ดของเจ้าหมาหน้ายู่ลงไป

“โอบัง อยู่นี่นะ”

ฮันบินทำการยัดแฮม เบค่อน ไข่ดาว และขนมปังทาเนยลงกะเพาะ เอาจานเปล่าไปวางที่ซิงค์ล้างจานสแตนเลสบิดขี้้กียจอีกนิดหน่อย ร่างโปร่งถอดเสื้อนอนสีเทาของตัวเองและกางเกงบอลขาสั้นลงตะกร้าหวายหน้าห้องน้ำ

ที่บรรยายมาเหมือนห้องฮันบินจะกว้าง..เปล่าครับ เป็นแค่ห้องเล็กๆ อย่างงี้แหละ จะเอาอะไรมากกับห้องของนักศึกษาปีสองบ้านไกล ฐานะทางบ้านกลางๆ แต่อยู่ได้ก็โอเค ฮันบินอยู่มาสองปี ค่อนข้างชอบห้องนี้ในระดับหนึ่ง ถึงระเบียงจะไม่กว้างมากแต่ฮันบินก็สามารถออกไปนั่งกอดเข่าดูแสงสีไฟข้างนอกได้

น้ำเย็นๆแตะโดนผิวกายขาวทำให้ฮันบินสะดุ้งนิดหน่อย ถึงมันจะหนาวแต่ก็ทำให้ตื่น ถ้านี่ไม่ใช่หน้าร้อนเขาคงไม่กล้าอาบน้ำเย็นทั้งที่เช้าขนาดนี้หรอก

“โอบัง ไปเดินเล่นกัน”

พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ มือขาวก็คว้าสายจูงของลูกชายมาไว้ในมือแล้วโบกมันไปมาให้เจ้าหมาหน้าย่นได้เห็น มันวิ่งไปรอบๆตัวฮันบินบ่งบอกไว้เลยว่า ‘พ่อ ช่วยพาโอบังไปทีนะ เร็วๆเลย' ฮันบินหัวเราะให้กับท่าทีกะตือรือล้นของสัตว์เลี้ยงตัวเอง ที่จริง ไม่ได้ตั้งใจจะพาโอบังไปเดินเล่นหรอก จะเอาขยะไปทิ้งแต่จะให้ไอ้หน้าย่นอยู่ห้องตัวเดียวคงเหงา ฮันบินจึงตัดสินใจที่จะพาโอบังไปด้วย

อากาศตอนเช้าแม้จะเป็นหน้าร้อนก็ยังเย็น แต่ฮันบินก็รู้สีกดี อากาศสดชื่นชวนให้ไปวิ่งจ๊อกกิ้ง มิอเล็กโยนถุงขยะสีดำไปที่กองขยะข้างหอพักก่อนจะปลุกใจเจ้าหมาหน้าย่น

    “โอบังๆๆๆ วิ่งเร็วลูกพ่อ !!”

ฮันบินวิ่งเหยาะๆอยู่กับที่เป็นการปลุกใจลูกชายตัวเหมือนแหนมของเขา และเหมือนเจ้าลูกชายเองก็จะรับรู้ได้ โอบังรีบวิ่งนำหน้าไปสุดแรงจนเหมือนฮันบินโดนฉุดกระชากลากแขนไปด้วยแรงควายของหมาตัวเอง

“โอบัง ๆ ๆ ๆ ๆ!!! ช้าหน่อย ๆ !!”

ลูกชายเขาวิ่งเหมือนลืมว่าตัวเองเป็นหมา แต่เป็นม้าแทน ฮันบินรู้สึกเหมือนแขนตัวเองพร้อมจะหลุดออกจากไหล่ตลอดเวลา

โครม!

“โอย…”

โอเค ลูกชายเขาทำเรื่องที่ดีสุดๆ ด้วยการลากสายจูงไปพันรอบขาชายคนนึงที่วิ่งจ๊อกกิ้งอยู่ มันทำให้ฮันบินที่โดนลากมาด้วยล้มทับอกอีกฝ่ายไปเต็มๆ

แม่เหญ็ต อย่างกับละครไทย..

“คุณ…เป็นอะไรไหมลุกออกจากตัวผมได้รึยัง…”

เสียงแหบถามเขาเมื่อเขาล้มแล้วไม่ยอมลุกสักที คนทับยันตัวเองขึ้นกับพื้น..พื้น..พื้น..ทำไมพื้นมันเป็นลอนวะ…

.

.

.

.

พื้นห่าอะไร สิ่งที่คิมฮันบินดันขึ้นมันคือหน้าท้องของคนที่ล้มทับ !!

เอ้า ละครไทยไปอีก…หืม ถ้าใส่ความทัศดาวเจ้าฮะไปอีกหน่อย คนที่ฮันบินล้มทับอาจจะร้องออกมาเบาๆว่า

‘ท...ทัศดาว เธอใส่เสตย์เหรอ’

ใส่ก็เหี้ยแล้ว !!!

                ตัดภาพมาที่ปัจจุบันนะครับ คิมหันต์คนนี้ได้ทำการลุกขึ้นจากตัวพี่กล้ามลอนสัมผัสน่าหลงใหลยิ่งกว่าน้ำยาปรับผ้านุ่มแฟร์ไลน์

ถุย

                ฮันบินนั่งกระพริบตาปริบๆมองพี่กล้ามลอนที่กำลังแกะสายจูงของโอบังออกจากขาของพวกเราออก มันพันกันจนนึกโกรธไอ้หมูวิ่งเมื่อกี้ ฮันบินสำรวจโครงหน้าผู้เคราะห์ร้ายจากเหตุการณ์หมาพุ่งเมื่อครู่ ครอบหน้าคม ตาเรียวรี หูย..สันกรามนี่คมยิ่งกว่าคัตเตอร์แกะใหม่จากห่อเซเว่นแถวบ้าน

                พีคสุดก็ฟันนั่นแหละ

เหยินชิบหาย

                แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้หรอก ว่าคนคนนี้ค่อนข้างมีเสน่ห์ต่อฮันบินในระดับ ขนาดเป็นผู้ชายด้วยกันตัวเขาเองยังรู้สึกเลยว่าอีกฝ่ายมี Sex Appear สูงในระดับนึงเลย ไหนจะกลิ่นเหงื่อที่ผสมกับโคโลนจางๆนั่นอีก

เห้ย ไม่ได้กามนะ มันได้กลิ่นเอง

                มือยาวของอีกคนแกะสายจูงสำเร็จและส่งคืนให้ฮันบินที่นั่งทำหน้าเอ๋ออยู่พักหนึ่ง มือป้อมรับสายจูงของตนเองคืน มือของทั้งสองสัมผัสกันเพียงเล็กน้อย ก็เหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นเข้าตัว ฮันบินชักมือกลับ

“เอ่อ..ขอบคุณครับ” ยื่นมือกลับไปรับสายจูงของหมูพิโรธอีกรอบ พร้อมโค้งให้คนตรงหน้าน้อย ๆ พ่อคนมีเสน่ห์เหลือเกิน ไม่ต้องมาเขินผมพูดจริง ๆ ของฮันบินยิ้มเล็ก ๆ

            โอ้ย ใจหนอใจ ทำไมไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

            เพียง เขายิ้มยั่ว ก็เผลอตัว รักเขาแล้วซิ

                                                            ใจอ่อน - ฝน ธนสุนทร

                ครับ ตามนั้นเลย รู้สึก ฮาร์ททึ แอทแทค ยิ้มเหยินของพี่กระแทกใจมาก

“วันหลังดูแลหมาดี ๆ นะเรา”

“คะ...ครับ” นั่น...นั่น เอื้อมมือมาลูบหัวเขาอีก โอ้ย คนมีพ่อมีแม่นะพี่ อย่าทำแบบนี้ ฮื่อ...

                แล้วพี่เหยินก็วิ่งจ็อกกิ้งจากไป ฮั่นบินมองกล้ามแขนที่มีเสื้อกล้ามสีเทาสวมทับซิกแพคเป็นลอนสวย

ไม่เห็นหรอก แต่สัมผัสมาแล้ว

อิ__อิ

                ไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าหุ่นที่อยู่ข้างใต้นั่นต้องดูดีและน่าอิจฉามากแน่ ๆ ตากลมไล่มองไปตั้งแต่แขน สะบักหลัง แผ่นหลัง รวมถึงขาแน่นที่สวมทับไปด้วยกางเกงสปอร์ตสีดำ

งื้ด...งื้ด..

                เสียงร้องงื้ดของเจ้าหมาต้นเรื่องปลุกฮันบินให้ตื่นจากภวังค์ พยายามจะดึงสายจูงให้ไปข้างหน้าเสียให้ได้ แถมยังลุกลี้ลุกลนจนฮันบินสังเกตได้ว่า เจ้าแหนมของเขาคงปวดชิ้งฉ่องเข้าให้แล้ว

.

.

.

.

.

พอกลับห้องมาก็ทำการเปลี่ยนชุดเป็นชุดนักศึกษาเตรียมออกไปเรียน คนตัวเล็กเทน้ำและอาหารไว้ให้โอบัง โดยกะปริมาณว่ามันคงจะเพียงพอกับเวลาที่เขาไปเรียนและทำกิจกรรมในมหาลัยที่กินเวลาเกือบทั้งวัน เก็บชีท เอกสารเครื่องเขียนลงกระเป๋าผ้าสีหม่นที่ใช้มาหลายปีตั้งแต่มัธยม ก่อนจะกอดเจ้าไส้กรอกเดินได้ในห้อง

“โอบังอา เดี๋ยวฮันบินรีบกลับมานะ”

                เรื่องของพี่ฟันเหยินคนนั้นแทบจะหายไปจากหัวฮันบินทันที่เมื่อเจอเพื่อน ๆ ไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่นนอกจากการรับน้องที่ใกล้เข้ามา เขาไม่ต้องคิดไรเยอะเพราะได้เป็นพี่สันท ไม่ต้องเก๊กหน้าดุคอยว้ากน้องให้น้องกลัว

                กลับถึงห้องมาอีกทีก็ตอนหัวค่ำ เหนื่อยจนแทบหลับทันทีได้ ติดตรงที่กางเกงนี่ต้องใส่อีกวัน

ไม่ได้ซกมก เค้าเรียกว่าใช้น้ำอย่างประหยัด

                คนตัวผอมถอดเสื้อผ้าลงตะกร้าหวายตัวเดิม เข้าไปอาบน้ำให้สบายตัว พร้อมออกมากับผ้าขนหนูติดตัวเพียงผืนเดียว หยิบเสื้อผ้าจากตะหร้าหวาย(เมื่อเช้า) เสื้อตัวโคร่งและกางเกงบอลตัวเดิมนั่นแหละ

บอกว่าไม่ได้ซกมกไง ชุดนอนเค้าใส่ซ้ำกันไม่เห็นแปลก โถ่

                ขาเล็กผอมก้าวมาในมุมครัว หยิบอาหารกล่องเข้าไมโครเวฟ พร้อมไปเล่นกับโอบังฆ่าเวลา พอถึงเวลาก็กินอาหารกล่องที่ได้มาจากความขี้เกียจลงไปหาอะไรกินของตัวเอง ทิ้งซากกล่องลงในถุงขยะใบใหม่ เข้าไปแปรงฟันในห้องน้ำ ก่อนจะมานอนปิดไฟเล่นโทรศัพท์ในช่วงเวลาสี่ทุ่ม ข้างเตียงก็มีหมาที่น่าจะรู้นิสัยว่าเขานอนดิ้นจนไม่กล้าขึ้นเตียงมานอนด้วย เพราะกลัวว่าจะโดนเตะตก (จากประสบการณ์ตอนเด็กโอบังเคยเจอมาแล้ว)

                พอตามเริ่มปรือ ฮันบินก็รู้ตัวเองดี ว่าลิมิตการนอนของตัวเองอยู่ที่ไหน มือเล็กวางมือถือลงที่หัวเตียงแล้วจมเข้าสู่ห้วงของนิทรา

.

.

.

.

.

“อือ..”

                เจ้าของสุนัขครางอือในลำคอเมื่อรู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างรบกวนการนอนของเขา ยุกยิก ๆ อยู่ใต้ผ้าห่ม จัดโน่น ลูบนี้จนเสียววูบวาบ ขนลุกไปหมด ในคราแรกคิดว่าเป็นโอบัง

แต่เดี๋ยว

โอบังไม่มีนิ้ว !!!!

                ฮันบินดึงผ้าห่มออกจากตัว พบว่า พี่ฟันกระต่ายเมื่อเช้ากำลังมุดเสื้อนอนตัวโตของเขาอยู่ มือยาวนั่นก็ลูบหน้าท้องที่มีลอนกล้ามเลขสิบเอ็ดของเขาไปมา

แล้วพี่เมื่อเช้าแม่งมาอยู่ในห้องได้ไงวะ!!!???

“พะ..พี่ !!??”

“ฮันบินอ่า...” พี่ฟันกระต่ายครางเรียกชื่อเขาเสียงแหบ โคตรไม่อยากจะยอมรับเลยว่ามันเซ็กซี่มาก ไหนจะตาเรียวรีที่ช้อนมองเขาอีก ให้ตายเถอะ นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ

“พี่มาอยู่ในห้องผมได้ไง !!??”

                คนเป็นพี่ไม่ทำอะไรมาเพียงแค่ยกยิ้มที่ทำให้รู้สึกหน้าร้อน ก่อนจะดึงตัวเจ้าของห้องขึ้นมาคร่อมตักด้วยแรงชนิดที่ทำให้รู้สึกราวกับตัวเองเป็นตุ๊กผ้า ริมฝีปากบางของอีกฝ่ายกดจูบลงที่ปลายคางมน ไล่มาที่พวงแก้มกลมก่อนจะไปหยุดที่ใบหูขาวที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงระเรื่อ ขบเม้มเป่าลมหายใจใส่จนฮันบินรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง มือเล็กพยายามดันอีกคนออกแต่ก็รู้สึกเหมือนเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง นอกจากจะไม่เป็นผลแล้ว ยังทำให้ตัวเองตกอยู่ในสถาการณ์แย่กว่าเดิม

                มือยาวของอีกฝ่ายยกแขนที่กำลังดันไหล่กว้างของตนอยู่มากดจูบที่ใต้ท้องแขน แลบลิ้นเลียจนฮันบินรู้สึกสยิวไปทั่วร่าง

“อะ..พี่..อ๊ะ..ตอบคำถามผมก่อน”

                เสียงครางสูงหลุดออกมาจากลำคอเมื่อเริ่มพูด คนทำตัวเป็นโจรบุกห้องยังคงไม่สนใจ ลูบร่างกายฮันบินเล่น บีบเฟ้นจนกายขาวขึ้นรอยแดง ถกเสื้อนอนตัวโคร่งไปกองบนอก เผยให้เห็นอกที่กระเพื่อมขึ้นจากการหอบหายใจ

“ไม่ต้องรู้หรอก”

                อีกฝ่ายตอบกลับมาด้วยเสียงแหบพร่า อยากจะผลักคนแปลกหน้าที่เจอวันนี้ออกไปเหลือ แต่แรงจะขัดขืนแม้เพียงสักนิดก็ยังไม่มี มือเล็กที่พยายามดันไหล่ออกกลับรู้สึกแขนปวกเปียกอ่อนแอราวกับทิชชู่แช่น้ำ ริมฝีปากที่ฮันบินจ้องมาตั้งแต่เมื่อเช้าก้มลงกัดยอดอกที่ชูชันจากอากาศเย็นที่ปะทะผิวเมื่อเลิกเสื้อขึ้น

“ฮื่อ..อ๊า..อย่า...”

                ฮันบินครางฮื่อในลำคอดังขึ้นเมื่อมีอีกข้างที่ว่างกดลงขยี้ยอดอกอีกข้าง หมดแล้วซึ่งแรงขัดขืนต่อต้านคนแปลกหน้าตรงหน้าที่เมื่อเช้าเจอกันเพียงไม่ถึงสามสิบนาที มือเล็กขยุ้มผมฟูสีน้ำตาลของอีกคนระบายความรู้สึกแปลกๆที่ใต้กางเกงบอล ขาขาวบิดเกร็งไถไปกับผ้าปูที่นอนจนมันยับยู่ยี่ไปหมด

“ฮันบินอ่า...แยกขาสักนิดเร็ว..”

                คนตรงหน้าสั่งราวกับเป็นเจ้านาย ตุ๊กตาผ้าตัวน้อยใต้ร่างแม้จะไม่ยอมทำตามแต่ก็ถูกแขนแกร่งดันขาออก กางเกงบอลตัวบางนูนขึ้นและมีน้ำซึมออกมาบางส่วนด้วยแรงอารมณ์ที่คนแปลกหน้าคนนี้ปลุกปั่นมันขึ้นมา มือหยาบดึงกางเกงออกง่ายดายราวกับฝัน ไม่นานเจ้าของห้องก็เปลือยเปล่าไปเกือบทั้งตัว มีติดตัวเพียงเสื้อนอนตัวโคร่งที่กองไว้ตรงอก

                ฮันบินไม่อยากจะนึกสภาพตัวเองที่เป็นอยู่ตอนนี้ ราวกับฝ่ายหญิงในหนังอย่างว่าที่ตัวเองเคยดู พี่ฟันกระต่ายคนนั้นกำลังจ้องมองมาที่ส่วนปริ่มน้ำของเขา ทั้งที่ไม่ได้แตะต้องมันเลยสักนิด แต่กลับเริ่มร่ำไห้ออกมาราวกับโดนแตะต้องด้วยสิบมือ

“ย..อย่ามองนะ...ฮื๊อ !”

                ส่วนอ่อนไหวถูกครอบครองไปด้วยโพรงปากของคนบุกห้องเขามา รูดรั้งขึ้นลงจนเสียววูบไปทั่วช่องท้อง มือจิก0เกร็งผ้าปูทั้งสองข้าง ขาหนึ่งถูกพาดไปกับบ่ากว้าง มือหนาคลึงลูกบอลทั้งสองข้างของเขาไปมา ฮันบินรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะถึงฝั่งฝัน

“ครางเร็ว..ครางสิฮันบิน”

“อ๊า...อึก..อ๊ะ...อ...อ๊า !”

                .

.

.

.

.

.

เฮือก !!!

                ฮันบินสะดุ้งตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าตรู่แบบที่น้อยครั้งจะตื่นได้ ลูบหน้าตัวเองแล้วขยี้ผมสั้นของตนจนยุ่งฟูไม่ต่างจากรังนก

“ฝันเชี่ยไรเนี่ย...” พอเปิดผ้าห่มดู ก็พบร่องรอยคราบน้ำเปียกไปทั่วทั้งกางเกงและผ้าปูที่นอน พอนึกแล้วก็หน้าร้อนไปมากกว่าเดิม นึกอยากจะลืมฝันเมื่อคืนไปให้หมดไปจากความทรงจำ

                ฮันบินจัดการตัวเองในห้องเสร็จเร็วกว่าเวลาปกติ ดึงชุดเครื่องนอนออก ยัดใส่ตะกร้าแล้วยกไปข้างล่างหอที่มีห้องซักรีดเป็นเครื่องซักผ้าหยอดเหรียญ มองหมาอ้วนแล้วนึกโกรธที่มันพาเขาไปเจอใครอีกคนเมื่อวานที่ทำให้เก็บมาฝันได้ไกลขนาดนี้

จินตนากาม บรรเจิดสุดๆไปเลยคิมฮันบิน ฝันถึงคนที่เจอกันครั้งเดียวมาเป็นโจรปล้นสวาทถึงในห้อง

                เจ้าของฝันเดินลงมาในห้องซักรีดเทผ้าในตะกร้าลงไปในเครื่อง หยอดเหรียญ เสียงเปิดประตูไม่ทำให้ฮันบินสนใจนักเพราะอาจจะมีคนอื่นมาใช้ห้องซักรีดร่วมกัน ฮันบินเทผงซักฟอกลงไปในเครื่องแล้วยืนรอ

                เคร้ง

                เสียงเหรียญหลายเหรียญตกพื้น ด้วยความที่เป็นคนนิสัยดี(ไม่ได้อวยตัวเอง) จึงก้มลงไปช่วยผู้ร่วมห้องซักรีดเก็บ หันไปมองตะกร้าผ้าอีกคนก็เห็นว่าเอาผ้าปูที่นอนมาซักเหมือนกัน พอเก็ครบตามที่เห็นก็เตรียมยื่นคืนให้อีกฝ่าย

แต่ให้ตายเถอะ

พระเจ้าจะเล่นตลกกับเขาเกินไปแล้ว

“อะ...อิหนู !!!??”

“..พ...พี่โจร !!??”

               

T B C ?