#Novelber
Day-2.รีโมทคอนโทรล
Jaemin x Renjun
“ย...อย่า แจมิน!”
ฮวังเหรินจวิ้นดิ้นหนีทันทีที่มาถึงห้องน้ำ
แจมินบังคับอีกคนให้นั่งลงบนฝาชักโครกที่ถูกปิดโดยฝีมือเขาเอง
ก่อนจะพยายามถอดกางเกงขายาวของคนตัวเล็กที่เอาแต่ดีดดิ้นอยู่แบบนี้
พยศเข้าไปเถอะเหรินจวิ้น
ก็แจมินน่ะมีรีโมทคอนโทรลวิเศษยังไงล่ะ
“อ..อื๊อ ! ห..หยุด อ๊า! เอามันออกไป อึ๊ก...”
เหรินจวิ้นครางลั่นตอนที่แจมินปรับระดับความสั่นของไวเบรเตอร์ที่เขายัดเข้าไปในช่องทางข้างหลังของอีกคนพร้อมคำสั่งห้ามเอาออก
เป็นต้นเหตุของอาการสั่นๆของเหรินจวิ้นตั้งแต่คาบแรก
กางเกงขายาวแสนเกะกะถูกกระชากออกไปพร้อมชั้นในโดยฝืมือของคนที่มีอำนาจเหนือกว่าในตอนนี้
แจมินจับขาเรียวของเพื่อนร่วมห้องมาพาดบ่าข้างหนึ่งแล้วยกยิ้มมองคนใต้ร่าง
ผิวปากมองจอมพยศที่ตอนนี้กลายร่างเป็นลูกแมวโดนน้ำตัวสั่น
วิวดีไม่หยอกเลยล่ะ
เหรินจวิ้นตัวแดงเหมือนลูกหนูตัวแดงดูเข้ากันได้ดีกับไวเบรเตอร์สีชมพูที่มีสายออกมา
น่ารักน่ารังแกจนอยากจะถ่ายรูปเก็บไว้แต่ตอนนี้ทั้งเหรินจวิ้นทั้งแจมินเองก็แทบจะไม่ไหว
แต่ถ้ารีบไปมันก็จะไม่สนุกเนี่ยสิ :-)
“...เลวที่สุด..”
ปากเล็กก่นด่าเขาออกมาเป็นถ้อยคำหยาบคาย
คนสูงกว่าทำการปิดถ้อยคำไม่เหมาะสมนั่นด้วยริมฝีปากตัวเอง กดจูบรุนแรง ดูดดึง ฉุดรั้งมัวเมาเหรินจวิ้นด้วยจูบเขาเอง
ก้านนิ้วยาวปาดเอาความเหนอะหนะตรงส่วนปลายแข็งขืนของคนใต้ร่างมาแล้วสอดเข้าไปในร่างอีกฝ่ายทั้งที่อุปกรณ์ยังอยู่ในตัว
“อ..อ๊ะ อื้อ..แจมิน..อ๊า!”
แจมินไม่เรียกสิ่งนี้ว่าการเบิกทางหรืออะไร
เขาแค่หาเรื่องให้เหรินจวิ้นเกิดอารมณ์มากขึ้นเรื่อยๆจนแทบไม่ไหว
เพราะสิ่งที่เขาต้องการจากคนเย่อหยิ่งคนนี้มีเพียง การร้องขอ
เอาล่ะฮวัง
เหรินจวิ้น ร้องขอเขาซะสิ
มือยาวหยุดเคลื่อนไหวถอนถอนออกจากกายนุ่มพร้อมไวเบรเตอร์
มองไปหาคนที่แดงซ่านไปทั้งตัว ตาเรียวที่แพขนตานั้นฉ่ำไปด้วยน้ำตานั้นจ้องเขม็งมาที่เขาราวกับมีคำถามว่าหยุดทำไม
คนเอาแต่ใจก็ยังเป็นคนเอาแต่ใจวันยังค่ำแม้จะตกเป็นเบื้องล่างเขาก็ตาม และแน่นอน
แจมินไม่เล่นตามเกมของเหรินจวิ้นหรอก
“ขอร้องฉันสิ”
“ม..ไม่
ให้ตาย..อึ่ก ฉันก็ไม่ขอร้อง..คนอย่างนาย”
เหรินจวิ้นปฏิเสธด้วยน้ำเสียงสั่นเทาแม้จะรู้ว่าสุดท้ายแล้วเขายังต้องร้องขอนาแจมินให้มาเติมเต็มความต้องการก็ตาม
แต่ขอแค่ได้จิกกัด ได้ทำร้ายนาแจมิน เพียงสักนิดก็ยังดี
แจมินยิ้มขึ้นมาราวกับคาดเดาเหตุการณ์แบบนี้ไว้แล้วล่วงหน้า
มือถือเครื่องเดียวกับคืนนั้นถูกยกมาขู่
“อยากเป็นดาราหน้ากล้องไหมล่ะ”
ฮวังเหรินจวิ้นหมดสิ้นแล้วซึ่งทางเลือกและอิสระภาพ
ได้แต่จำใจก้มหน้ารับชะตากรรมเลวๆนี่ เขาหลับตาและเอ่ยวาจาขอร้องปีศาจตรงหน้า
“แจมิน...เข้า..เข้ามาในตัวฉันที....”
ปีศาจร้ายในคราบเทวดายิ้มเยาะให้กับลูกแกะผู้ยอมจำนนต่อเขาด้วยข้อตกลงแสนเอารัดเอาเปรียบ
นาแจมินดึงกางเกงของตัวเองลงพร้อมรูดรั้งความแข็งแกร่งที่อดกลั้นมาตั้งแต่ลากอีกคนเข้ามาในห้องน้ำแคบๆนี่
สอดใส่กอดรัดไปในส่วนลึกสุดของอีกคน กระทำอย่างใจร้ายให้เหรินจวิ้นกรีดร้องออกด้วยความสุขสมทั้งน้ำตาแม้จะไม่ยินยอม
“แจมิน..อ๊ะ ..อ..อื้อ..แจมิน ฮ...ฮื้อ
ไม่..อ๊า!”
ฮวังเหรินจวิ้นกอดรอดรอบคอนั่น
กัดบ่าผ่านผ้าเสื้อนักเรียนจนเป็นรอยฟันและคราบน้ำลาย
กำเสื้อจนยับยู่ยี่เหมือนไม่เคยผ่านการรีดมาก่อน
สองขาเปลือยเกี่ยวรัดสะโพกสอบที่โถมกระแทกเข้ามาในตัว ปลดปล่อยความต้องการเฮือกสุดท้าย
นาแจมินตัวกระตุกและหยุดการเคลื่อนไหวลง หอบหายใจปาดเหงื่อข้างขมับออก
มองเหรินจวิ้นที่แทบจะเลอะเทอะไปด้วยคราบของเขาทั้งตัวแล้วยิ้มพึงพอใจ
กลับไปอ่านต่อได้ที่เด็กดีค่ะ
