JUST A DREAM
ผู้หมวดขา หนูขอแจ้งความ เมื่อวันที่ 13 เห็น 2 ยามเหมือนจะได้
มีชายคนหนึ่งไม่รู้ว่าชื่ออะไร
…ตัวล่ำๆ…
…ขาใหญ่ๆ…
เขาเข้ามาตอนหนูหลับ เขาจับ.. เขาจูบ
แล้วเขาก็วิ่งหนีไป..
หนูไม่ยอม - ฝน ธนสุนทร
คิมฮันบิน เอื้อมมือปิดวิทยุรายการเพลงตอนเช้าหลังจากทำอาหารเช้าง่ายๆในห้องแคบๆของตัวเองเสร็จ ร่างโปร่งจัดแจงวางอาหารเช้าง่ายๆแต่หน้าตาดูดี(ฮันบินคิดเอง)บนโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กของตัวเอง หมาปั๊กหน้ายู่รีบวิ่งกระวีกระวาดเข้ามาเพราะกลิ่นขนมปังทาเนยหอมกรุ่น ฮันบินรับคว้าตัวเจ้าลูกชายตัวดีไว้ก่อนจะอุ้มพาไปหน้าประตูที่วางถ้วยอาหารและเทอาหารเม็ดของเจ้าหมาหน้ายู่ลงไป
“โอบัง อยู่นี่นะ”
ฮันบินทำการยัดแฮม เบค่อน ไข่ดาว และขนมปังทาเนยลงกะเพาะ เอาจานเปล่าไปวางที่ซิงค์ล้างจานสแตนเลสบิดขี้้กียจอีกนิดหน่อย ร่างโปร่งถอดเสื้อนอนสีเทาของตัวเองและกางเกงบอลขาสั้นลงตะกร้าหวายหน้าห้องน้ำ
ที่บรรยายมาเหมือนห้องฮันบินจะกว้าง..เปล่าครับ เป็นแค่ห้องเล็กๆ อย่างงี้แหละ จะเอาอะไรมากกับห้องของนักศึกษาปีสองบ้านไกล ฐานะทางบ้านกลางๆ แต่อยู่ได้ก็โอเค ฮันบินอยู่มาสองปี ค่อนข้างชอบห้องนี้ในระดับหนึ่ง ถึงระเบียงจะไม่กว้างมากแต่ฮันบินก็สามารถออกไปนั่งกอดเข่าดูแสงสีไฟข้างนอกได้
น้ำเย็นๆแตะโดนผิวกายขาวทำให้ฮันบินสะดุ้งนิดหน่อย ถึงมันจะหนาวแต่ก็ทำให้ตื่น ถ้านี่ไม่ใช่หน้าร้อนเขาคงไม่กล้าอาบน้ำเย็นทั้งที่เช้าขนาดนี้หรอก
“โอบัง ไปเดินเล่นกัน”
พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ มือขาวก็คว้าสายจูงของลูกชายมาไว้ในมือแล้วโบกมันไปมาให้เจ้าหมาหน้าย่นได้เห็น มันวิ่งไปรอบๆตัวฮันบินบ่งบอกไว้เลยว่า ‘พ่อ ช่วยพาโอบังไปทีนะ เร็วๆเลย' ฮันบินหัวเราะให้กับท่าทีกะตือรือล้นของสัตว์เลี้ยงตัวเอง ที่จริง ไม่ได้ตั้งใจจะพาโอบังไปเดินเล่นหรอก จะเอาขยะไปทิ้งแต่จะให้ไอ้หน้าย่นอยู่ห้องตัวเดียวคงเหงา ฮันบินจึงตัดสินใจที่จะพาโอบังไปด้วย
อากาศตอนเช้าแม้จะเป็นหน้าร้อนก็ยังเย็น แต่ฮันบินก็รู้สีกดี อากาศสดชื่นชวนให้ไปวิ่งจ๊อกกิ้ง มิอเล็กโยนถุงขยะสีดำไปที่กองขยะข้างหอพักก่อนจะปลุกใจเจ้าหมาหน้าย่น
“โอบังๆๆๆ วิ่งเร็วลูกพ่อ !!”
ฮันบินวิ่งเหยาะๆอยู่กับที่เป็นการปลุกใจลูกชายตัวเหมือนแหนมของเขา และเหมือนเจ้าลูกชายเองก็จะรับรู้ได้ โอบังรีบวิ่งนำหน้าไปสุดแรงจนเหมือนฮันบินโดนฉุดกระชากลากแขนไปด้วยแรงควายของหมาตัวเอง
“โอบัง ๆ ๆ ๆ ๆ!!! ช้าหน่อย ๆ !!”
ลูกชายเขาวิ่งเหมือนลืมว่าตัวเองเป็นหมา แต่เป็นม้าแทน ฮันบินรู้สึกเหมือนแขนตัวเองพร้อมจะหลุดออกจากไหล่ตลอดเวลา
โครม!
“โอย…”
โอเค ลูกชายเขาทำเรื่องที่ดีสุดๆ ด้วยการลากสายจูงไปพันรอบขาชายคนนึงที่วิ่งจ๊อกกิ้งอยู่ มันทำให้ฮันบินที่โดนลากมาด้วยล้มทับอกอีกฝ่ายไปเต็มๆ
แม่เหญ็ต อย่างกับละครไทย..
“คุณ…เป็นอะไรไหมลุกออกจากตัวผมได้รึยัง…”
เสียงแหบถามเขาเมื่อเขาล้มแล้วไม่ยอมลุกสักที คนทับยันตัวเองขึ้นกับพื้น..พื้น..พื้น..ทำไมพื้นมันเป็นลอนวะ…
.
.
.
.
พื้นห่าอะไร สิ่งที่คิมฮันบินดันขึ้นมันคือหน้าท้องของคนที่ล้มทับ !!
เอ้า ละครไทยไปอีก…หืม ถ้าใส่ความทัศดาวเจ้าฮะไปอีกหน่อย คนที่ฮันบินล้มทับอาจจะร้องออกมาเบาๆว่า
‘ท...ทัศดาว เธอใส่เสตย์เหรอ’
ใส่ก็เหี้ยแล้ว !!!
ตัดภาพมาที่ปัจจุบันนะครับ คิมหันต์คนนี้ได้ทำการลุกขึ้นจากตัวพี่กล้ามลอนสัมผัสน่าหลงใหลยิ่งกว่าน้ำยาปรับผ้านุ่มแฟร์ไลน์
ถุย
ฮันบินนั่งกระพริบตาปริบๆมองพี่กล้ามลอนที่กำลังแกะสายจูงของโอบังออกจากขาของพวกเราออก มันพันกันจนนึกโกรธไอ้หมูวิ่งเมื่อกี้ ฮันบินสำรวจโครงหน้าผู้เคราะห์ร้ายจากเหตุการณ์หมาพุ่งเมื่อครู่ ครอบหน้าคม ตาเรียวรี หูย..สันกรามนี่คมยิ่งกว่าคัตเตอร์แกะใหม่จากห่อเซเว่นแถวบ้าน
พีคสุดก็ฟันนั่นแหละ
เหยินชิบหาย
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้หรอก ว่าคนคนนี้ค่อนข้างมีเสน่ห์ต่อฮันบินในระดับ ขนาดเป็นผู้ชายด้วยกันตัวเขาเองยังรู้สึกเลยว่าอีกฝ่ายมี Sex Appear สูงในระดับนึงเลย ไหนจะกลิ่นเหงื่อที่ผสมกับโคโลนจางๆนั่นอีก
เห้ย ไม่ได้กามนะ มันได้กลิ่นเอง
มือยาวของอีกคนแกะสายจูงสำเร็จและส่งคืนให้ฮันบินที่นั่งทำหน้าเอ๋ออยู่พักหนึ่ง มือป้อมรับสายจูงของตนเองคืน มือของทั้งสองสัมผัสกันเพียงเล็กน้อย ก็เหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นเข้าตัว ฮันบินชักมือกลับ
“เอ่อ..ขอบคุณครับ” ยื่นมือกลับไปรับสายจูงของหมูพิโรธอีกรอบ พร้อมโค้งให้คนตรงหน้าน้อย ๆ พ่อคนมีเสน่ห์เหลือเกิน ไม่ต้องมาเขินผมพูดจริง ๆ ของฮันบินยิ้มเล็ก ๆ
โอ้ย ใจหนอใจ ทำไมไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
เพียง เขายิ้มยั่ว ก็เผลอตัว รักเขาแล้วซิ
ใจอ่อน - ฝน ธนสุนทร
ครับ ตามนั้นเลย รู้สึก ฮาร์ททึ แอทแทค ยิ้มเหยินของพี่กระแทกใจมาก
“วันหลังดูแลหมาดี ๆ นะเรา”
“คะ...ครับ” นั่น...นั่น เอื้อมมือมาลูบหัวเขาอีก โอ้ย คนมีพ่อมีแม่นะพี่ อย่าทำแบบนี้ ฮื่อ...
แล้วพี่เหยินก็วิ่งจ็อกกิ้งจากไป ฮั่นบินมองกล้ามแขนที่มีเสื้อกล้ามสีเทาสวมทับซิกแพคเป็นลอนสวย
ไม่เห็นหรอก แต่สัมผัสมาแล้ว
อิ__อิ
ไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าหุ่นที่อยู่ข้างใต้นั่นต้องดูดีและน่าอิจฉามากแน่ ๆ ตากลมไล่มองไปตั้งแต่แขน สะบักหลัง แผ่นหลัง รวมถึงขาแน่นที่สวมทับไปด้วยกางเกงสปอร์ตสีดำ
งื้ด...งื้ด..
เสียงร้องงื้ดของเจ้าหมาต้นเรื่องปลุกฮันบินให้ตื่นจากภวังค์ พยายามจะดึงสายจูงให้ไปข้างหน้าเสียให้ได้ แถมยังลุกลี้ลุกลนจนฮันบินสังเกตได้ว่า เจ้าแหนมของเขาคงปวดชิ้งฉ่องเข้าให้แล้ว
.
.
.
.
.
พอกลับห้องมาก็ทำการเปลี่ยนชุดเป็นชุดนักศึกษาเตรียมออกไปเรียน คนตัวเล็กเทน้ำและอาหารไว้ให้โอบัง โดยกะปริมาณว่ามันคงจะเพียงพอกับเวลาที่เขาไปเรียนและทำกิจกรรมในมหาลัยที่กินเวลาเกือบทั้งวัน เก็บชีท เอกสารเครื่องเขียนลงกระเป๋าผ้าสีหม่นที่ใช้มาหลายปีตั้งแต่มัธยม ก่อนจะกอดเจ้าไส้กรอกเดินได้ในห้อง
“โอบังอา เดี๋ยวฮันบินรีบกลับมานะ”
เรื่องของพี่ฟันเหยินคนนั้นแทบจะหายไปจากหัวฮันบินทันที่เมื่อเจอเพื่อน ๆ ไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่นนอกจากการรับน้องที่ใกล้เข้ามา เขาไม่ต้องคิดไรเยอะเพราะได้เป็นพี่สันท ไม่ต้องเก๊กหน้าดุคอยว้ากน้องให้น้องกลัว
กลับถึงห้องมาอีกทีก็ตอนหัวค่ำ เหนื่อยจนแทบหลับทันทีได้ ติดตรงที่กางเกงนี่ต้องใส่อีกวัน
ไม่ได้ซกมก เค้าเรียกว่าใช้น้ำอย่างประหยัด
คนตัวผอมถอดเสื้อผ้าลงตะกร้าหวายตัวเดิม เข้าไปอาบน้ำให้สบายตัว พร้อมออกมากับผ้าขนหนูติดตัวเพียงผืนเดียว หยิบเสื้อผ้าจากตะหร้าหวาย(เมื่อเช้า) เสื้อตัวโคร่งและกางเกงบอลตัวเดิมนั่นแหละ
บอกว่าไม่ได้ซกมกไง ชุดนอนเค้าใส่ซ้ำกันไม่เห็นแปลก โถ่
ขาเล็กผอมก้าวมาในมุมครัว หยิบอาหารกล่องเข้าไมโครเวฟ พร้อมไปเล่นกับโอบังฆ่าเวลา พอถึงเวลาก็กินอาหารกล่องที่ได้มาจากความขี้เกียจลงไปหาอะไรกินของตัวเอง ทิ้งซากกล่องลงในถุงขยะใบใหม่ เข้าไปแปรงฟันในห้องน้ำ ก่อนจะมานอนปิดไฟเล่นโทรศัพท์ในช่วงเวลาสี่ทุ่ม ข้างเตียงก็มีหมาที่น่าจะรู้นิสัยว่าเขานอนดิ้นจนไม่กล้าขึ้นเตียงมานอนด้วย เพราะกลัวว่าจะโดนเตะตก (จากประสบการณ์ตอนเด็กโอบังเคยเจอมาแล้ว)
พอตามเริ่มปรือ ฮันบินก็รู้ตัวเองดี ว่าลิมิตการนอนของตัวเองอยู่ที่ไหน มือเล็กวางมือถือลงที่หัวเตียงแล้วจมเข้าสู่ห้วงของนิทรา
.
.
.
.
.
“อือ..”
เจ้าของสุนัขครางอือในลำคอเมื่อรู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างรบกวนการนอนของเขา ยุกยิก ๆ อยู่ใต้ผ้าห่ม จัดโน่น ลูบนี้จนเสียววูบวาบ ขนลุกไปหมด ในคราแรกคิดว่าเป็นโอบัง
แต่เดี๋ยว
โอบังไม่มีนิ้ว !!!!
ฮันบินดึงผ้าห่มออกจากตัว พบว่า พี่ฟันกระต่ายเมื่อเช้ากำลังมุดเสื้อนอนตัวโตของเขาอยู่ มือยาวนั่นก็ลูบหน้าท้องที่มีลอนกล้ามเลขสิบเอ็ดของเขาไปมา
แล้วพี่เมื่อเช้าแม่งมาอยู่ในห้องได้ไงวะ!!!???
“พะ..พี่ !!??”
“ฮันบินอ่า...” พี่ฟันกระต่ายครางเรียกชื่อเขาเสียงแหบ โคตรไม่อยากจะยอมรับเลยว่ามันเซ็กซี่มาก ไหนจะตาเรียวรีที่ช้อนมองเขาอีก ให้ตายเถอะ นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ
“พี่มาอยู่ในห้องผมได้ไง !!??”
คนเป็นพี่ไม่ทำอะไรมาเพียงแค่ยกยิ้มที่ทำให้รู้สึกหน้าร้อน ก่อนจะดึงตัวเจ้าของห้องขึ้นมาคร่อมตักด้วยแรงชนิดที่ทำให้รู้สึกราวกับตัวเองเป็นตุ๊กผ้า ริมฝีปากบางของอีกฝ่ายกดจูบลงที่ปลายคางมน ไล่มาที่พวงแก้มกลมก่อนจะไปหยุดที่ใบหูขาวที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงระเรื่อ ขบเม้มเป่าลมหายใจใส่จนฮันบินรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง มือเล็กพยายามดันอีกคนออกแต่ก็รู้สึกเหมือนเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง นอกจากจะไม่เป็นผลแล้ว ยังทำให้ตัวเองตกอยู่ในสถาการณ์แย่กว่าเดิม
มือยาวของอีกฝ่ายยกแขนที่กำลังดันไหล่กว้างของตนอยู่มากดจูบที่ใต้ท้องแขน แลบลิ้นเลียจนฮันบินรู้สึกสยิวไปทั่วร่าง
“อะ..พี่..อ๊ะ..ตอบคำถามผมก่อน”
เสียงครางสูงหลุดออกมาจากลำคอเมื่อเริ่มพูด คนทำตัวเป็นโจรบุกห้องยังคงไม่สนใจ ลูบร่างกายฮันบินเล่น บีบเฟ้นจนกายขาวขึ้นรอยแดง ถกเสื้อนอนตัวโคร่งไปกองบนอก เผยให้เห็นอกที่กระเพื่อมขึ้นจากการหอบหายใจ
“ไม่ต้องรู้หรอก”
อีกฝ่ายตอบกลับมาด้วยเสียงแหบพร่า อยากจะผลักคนแปลกหน้าที่เจอวันนี้ออกไปเหลือ แต่แรงจะขัดขืนแม้เพียงสักนิดก็ยังไม่มี มือเล็กที่พยายามดันไหล่ออกกลับรู้สึกแขนปวกเปียกอ่อนแอราวกับทิชชู่แช่น้ำ ริมฝีปากที่ฮันบินจ้องมาตั้งแต่เมื่อเช้าก้มลงกัดยอดอกที่ชูชันจากอากาศเย็นที่ปะทะผิวเมื่อเลิกเสื้อขึ้น
“ฮื่อ..อ๊า..อย่า...”
ฮันบินครางฮื่อในลำคอดังขึ้นเมื่อมีอีกข้างที่ว่างกดลงขยี้ยอดอกอีกข้าง หมดแล้วซึ่งแรงขัดขืนต่อต้านคนแปลกหน้าตรงหน้าที่เมื่อเช้าเจอกันเพียงไม่ถึงสามสิบนาที มือเล็กขยุ้มผมฟูสีน้ำตาลของอีกคนระบายความรู้สึกแปลกๆที่ใต้กางเกงบอล ขาขาวบิดเกร็งไถไปกับผ้าปูที่นอนจนมันยับยู่ยี่ไปหมด
“ฮันบินอ่า...แยกขาสักนิดเร็ว..”
คนตรงหน้าสั่งราวกับเป็นเจ้านาย ตุ๊กตาผ้าตัวน้อยใต้ร่างแม้จะไม่ยอมทำตามแต่ก็ถูกแขนแกร่งดันขาออก กางเกงบอลตัวบางนูนขึ้นและมีน้ำซึมออกมาบางส่วนด้วยแรงอารมณ์ที่คนแปลกหน้าคนนี้ปลุกปั่นมันขึ้นมา มือหยาบดึงกางเกงออกง่ายดายราวกับฝัน ไม่นานเจ้าของห้องก็เปลือยเปล่าไปเกือบทั้งตัว มีติดตัวเพียงเสื้อนอนตัวโคร่งที่กองไว้ตรงอก
ฮันบินไม่อยากจะนึกสภาพตัวเองที่เป็นอยู่ตอนนี้ ราวกับฝ่ายหญิงในหนังอย่างว่าที่ตัวเองเคยดู พี่ฟันกระต่ายคนนั้นกำลังจ้องมองมาที่ส่วนปริ่มน้ำของเขา ทั้งที่ไม่ได้แตะต้องมันเลยสักนิด แต่กลับเริ่มร่ำไห้ออกมาราวกับโดนแตะต้องด้วยสิบมือ
“ย..อย่ามองนะ...ฮื๊อ !”
ส่วนอ่อนไหวถูกครอบครองไปด้วยโพรงปากของคนบุกห้องเขามา รูดรั้งขึ้นลงจนเสียววูบไปทั่วช่องท้อง มือจิก0เกร็งผ้าปูทั้งสองข้าง ขาหนึ่งถูกพาดไปกับบ่ากว้าง มือหนาคลึงลูกบอลทั้งสองข้างของเขาไปมา ฮันบินรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะถึงฝั่งฝัน
“ครางเร็ว..ครางสิฮันบิน”
“อ๊า...อึก..อ๊ะ...อ...อ๊า !”
.
.
.
.
.
.
เฮือก !!!
ฮันบินสะดุ้งตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าตรู่แบบที่น้อยครั้งจะตื่นได้ ลูบหน้าตัวเองแล้วขยี้ผมสั้นของตนจนยุ่งฟูไม่ต่างจากรังนก
“ฝันเชี่ยไรเนี่ย...” พอเปิดผ้าห่มดู ก็พบร่องรอยคราบน้ำเปียกไปทั่วทั้งกางเกงและผ้าปูที่นอน พอนึกแล้วก็หน้าร้อนไปมากกว่าเดิม นึกอยากจะลืมฝันเมื่อคืนไปให้หมดไปจากความทรงจำ
ฮันบินจัดการตัวเองในห้องเสร็จเร็วกว่าเวลาปกติ ดึงชุดเครื่องนอนออก ยัดใส่ตะกร้าแล้วยกไปข้างล่างหอที่มีห้องซักรีดเป็นเครื่องซักผ้าหยอดเหรียญ มองหมาอ้วนแล้วนึกโกรธที่มันพาเขาไปเจอใครอีกคนเมื่อวานที่ทำให้เก็บมาฝันได้ไกลขนาดนี้
จินตนากาม บรรเจิดสุดๆไปเลยคิมฮันบิน ฝันถึงคนที่เจอกันครั้งเดียวมาเป็นโจรปล้นสวาทถึงในห้อง
เจ้าของฝันเดินลงมาในห้องซักรีดเทผ้าในตะกร้าลงไปในเครื่อง หยอดเหรียญ เสียงเปิดประตูไม่ทำให้ฮันบินสนใจนักเพราะอาจจะมีคนอื่นมาใช้ห้องซักรีดร่วมกัน ฮันบินเทผงซักฟอกลงไปในเครื่องแล้วยืนรอ
เคร้ง
เสียงเหรียญหลายเหรียญตกพื้น ด้วยความที่เป็นคนนิสัยดี(ไม่ได้อวยตัวเอง) จึงก้มลงไปช่วยผู้ร่วมห้องซักรีดเก็บ หันไปมองตะกร้าผ้าอีกคนก็เห็นว่าเอาผ้าปูที่นอนมาซักเหมือนกัน พอเก็ครบตามที่เห็นก็เตรียมยื่นคืนให้อีกฝ่าย
แต่ให้ตายเถอะ
พระเจ้าจะเล่นตลกกับเขาเกินไปแล้ว
“อะ...อิหนู !!!??”
“..พ...พี่โจร !!??”
T B C ?
