DADDY
หัวเราะคิกคักออกมาขณะที่ถูกอุ้มพาดบ่าไปที่เตียงในห้องของเขา
กางเกงที่หลุดรุ่นเพราะฝีมือของเขาใต้โต๊ะอาหารนั่นยังไม่ทันถูกสวมอย่างเรียบร้อยเลยด้วยซ้ำ
เจโน่แทบจะทนไม่ไหวตอนที่โยนเด็กคนนี้ลงเตียงนุ่มแล้วเรียวขาคู่นั้นในกางเกงขาสั้นแยกออกจากกันแต่ทว่าแขนสองข้างกลับเอื้อมมาบังทัศนวิสัยที่ควรจะเห็น
ใบหน้าของคนเด็กกว่ามองช้อนเจ้าของกายสูงขึ้นมาอย่างออดอ้อน
“แด๊ดดี้จะทำอะไรหนูเหรอคะ?”
เอ่ยถามออกมาเสียงสั่นแต่ทว่าไม่ใช่สั่นกลัว
เหรินจวิ้นกำลังตื่นเต้นมากๆต่างหากที่ลีเจโน่กำลังปลดเข็มขัดหนังเส้นที่สวมอยู่ออกจากเอวสอบ
“ลงโทษเด็กดื้อค่ะ”
“แต่หนูไม่ดื้อนะคะ”
“หนูแกล้งแด๊ดตอนคุยกับคุณแม่ค่ะ”
วางเข่าลงกับเตียงนุ่มของเด็กตรงหน้าประชิดตัวเข้าไปใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจสั่นๆของอีกคน
เหรินจวิ้นมองเขาอย่างท้าทายแต่ทว่าไม่ได้พูดอะไรออกมา ถดตัวหนีตามสัญชาติญาณแต่ทว่าถูกตรงไว้ด้วยมือใหญ่ที่รวบข้อมือของเจ้าของห้องตัวเล็กไว้ด้วยมือเดียว
คนตัวเล็กดิ้นขัดขืนนิดหน่อย
“แด๊ดดี้...ไม่เอา”
“ชู่ว—เด็กดีต้องไม่ดื้อสิคะ ตอนนี้หนูจะเป็นเด็กดื้ออีกแล้วนะ”
“แล้วถ้าหนูเป็นเด็กดี
แด๊ดดี้จะเลิกเอาเข็มขัดเส้นนั้นมามัดหนูมั้ยคะ”
เจโน่ยิ้ม
“ไม่ค่ะ”
พันเข็มขัดหนังราคาแพงเข้ากับข้อมือบางทั้งสองข้าง
สอดปลายขมวดปมไว้จนมั่นใจว่าคนใต้ร่างจะไม่สามารถแก้มันออกได้จนเขาลงโทษเด็กดื้อตรงหน้าเสร็จ
ค่อยๆดันมือที่ถูกมัดทั้งสองข้างขึ้นเหนือหัวนขณะเดียวกันเหรินจวิ้นเองก็ค่อยๆเอนแผ่นหลังลงกับเตียงนุ่ม
นอนนาบลงปล่อยให้คนมีฐานะเป็นพ่อเลี้ยงขึ้นมาคร่อมร่างและครอบครองริมฝีปากสีสด
เผยอริมฝีปากรับกับลิ้นร้อนที่สอดเข้ามาอย่างกระหายกันเมื่อยามเราเริ่มจูบ
ค่อยๆเริ่มจากศูนย์และไต่ระดับตัวเลขขึ้นมาเรื่อยๆ
กดจูบย้ำกับปากนิ่มฉ่ำวาวตรงหน้า
เอียงใบหน้ารับเมื่อตัวเลขของแรงอารมณ์เริ่มเพิ่มขึ้นตามความร้อนของร่างกายที่เสียดสีกันบนเตียงหลังนี้
เหรินจวิ้นครางอือในลำคอที่ลิ้นร้อนนั่นเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของเขาเองอย่างรุนแรง
ถอนจูบออกมาให้เด็กตรงหน้าได้กอบโกยอากาศหายใจเข้าปอดและกดจูบลงไปอีกครั้ง
และอีกครั้ง
เสียงเฉอะแฉะน่าอายของริมฝีปากทั้งคู่ดังขึ้นในจังหวะเดียวกับที่มือของเจโน่เริ่มที่จะลากเข้าเสื้อเชิ้ตตัวบางที่อีกฝ่ายชอบสวมนักชอบสวมหนา
ไล่ริดรอนกระดุมขึ้นอย่างเร่งร้อนใจเมื่ออะไรๆมันเสียดสีกันผ่านอุณหภูมิร่างกายจนตื่นขึ้นมา
แต่เมื่อความรีบร้อนมันเร่งนำการกระทำ
มันยิ่งทำให้ทุกอย่างดูเชื่องช้าไปจนน่าหงุดหงิด
“อื้อ—...แด๊ดดี้รีบจังค่ะ”
“เพราะแด๊ดดี้อยากกอดหนูไวๆไงคะ”
“ถ้ารีบมากขนาดนั้นจะฉีกเสื้อหนูไหมคะ?”
เอ่ยถามออกมาเสียงใสทั้งที่ริมฝีปากแดงๆนั่นยังคลอเคลียอยู่กับคนบนร่าง
เจโน่กระตุกยิ้มขึ้นมาเหมือนกระรอกที่ถูกชี้โพรงให้
ปลายนิ้วที่เกาะอยู่ที่รังดุมละออก เปลี่ยนจากการปลดเป็นการจับชายข้างหนึ่ง
มืออีกข้างที่ดันแขนผอมไว้เหนือหัวเลื่อนมาช่วยเหลือและกระชากมันออกอย่างไม่ใยดีนัก
หัวเราะขึ้นมาในลำคอเมื่อเห็นคนเด็กกว่าตื่นตกใจกับสิ่งที่เขาทำ
“คุณแด๊ด!”
“หนูบอกเองนี่คะ”
“หนูแค่ถาม”
“อ้าวเหรอ แย่จัง
คุณแด๊ดทำไปแล้ว”
แหวกอดีตเสื้อเชิ้ตที่กระดุมหลุดออกจากรังของมันไปร่วงอยู่บนพื้นบ้าง
เตียงบ้างจนเห็นแผ่นอกขาวเนียนตรงหน้า ลากมือผ่านหน้าท้องและแผ่นอกที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจตรงหน้า
“น่ารักจังนะคะ”
เหรินจวิ้นไม่ตอบ
ทำเพียงงุ้มริมฝีปากลงอย่างไม่พอใจนักที่คนบนร่างกระชากเสื้อเชิ้ตของเขาออก
เขาแค่พูดหยอกไปแต่ไม่คิดว่าคนแก่กว่าจะฉีกกระชากมันออกจริงๆ
ปลายนิ้วมนนั่นสัมผัสลงกับยอดอกสีสวย ลูบวนไปมาช้าๆจนเป็นเขาที่พ่ายแพ้กับสัมผัสวาบหวามที่เริ่มกลับมาที่เลขตั้งต้นใหม่อีกครั้ง
มันช้าและอ้อยอิ่งราวกับจะกลั่นแกล้งกัน ร้องครางออกมาเสียงแผ่วเมื่อริมฝีปากร้อนๆนั่นก้มลงมาครอบครองที่ยอดอกของเขา
ดูดดึงย้ำๆจนมันแข็งเป็นไตประกอบกับมือออีกข้างไม่หยุดที่จะปรนเปรอกันที่ยอดอก
“อ..อื๊อ”
อยากจะโอบรอบคออีกคนให้ชิดอกและปรนเปรอกันมากกว่านี้แต่เพราะติดกับเช็ดขัดหนังเกะกะที่มัดมือกันไว้แบบนี้
ลีเจโน่ใจร้าย
“อะไรคะ หนูหงุดหงิดเหรอ?”
มองคนที่เงยหน้าขึ้นมาจากแผ่นอกที่เปียกไปด้วยน้ำลาย
ยิ้มให้อย่างใจดีทั้งที่การกระทำแสนจะใจร้าย มือก็ไม่แก้ให้
เหรินจวิ้นเชิดหน้าหนีและร้องฮึในลำคอได้ไม่นานก็แทบจะดิ้นหนีอีกครั้งอย่างไม่ให้ความร่วมมือเมื่อคนมีฐานะเป็นพ่อจับเขาพลิกตัวให้นอนคว่ำ
ดึงกางเกงขาสั้นที่ตะขอและซิปร่วงง่ายกว่าสิ่งใดเพราะเขาไม่ได้สวมเข็มขัดไว้แบบอีกคน
ทิ้งเขาไว้ให้อารมณ์ค้างกับการปลุกปั่นเมื่อครู่จนอารมณ์ขึ้นสูงและปล่อยให้มันลงอีกครั้งทั้งที่ยังไม่ได้รับการตอบสนองกับแรงอารมณ์ในส่วนล่าง
อย่าว่าแต่เหรินจวิ้น
เจโน่เองก็ด้วย ตั้งแต่ในห้องกินข้าวที่เขาทำไม่เสร็จจนคั่งค้างนั่นด้วย
กางเกงขาสั้นถูกดึงออกจากขาทั้งสองข้างอย่างไม่เต็มใจนัก
เหรินจวิ้นยังไม่หยุดดิ้นแม้ว่าตอนนี้ตัวเองจะอยู่ในฐานะด้อยกว่า
เขาถูกวางตัวเองพาดกับตักแข็งๆนั่น สะโพกมนโก่งขึ้นอวดบั้นท้าย
เจโน่กระชากอันเดอร์แวร์สีขาวของอีกคนลงและฟาดเข้ากับก้นนิ่มอย่างไม่เบานัก
“อ๊ะ แด๊ดดี้!”
“เด็กดื้อ”
“คุณตีหนู”
“เพราะหนูดื้อค่ะ
หรือหนูจะปฏิเสธคะว่าไม่ชอบ”
ฟาดฝ่ามือลงอีกครั้งกับเนื้อนิ่มจนขึ้นรอยแดง
เหรินจวิ้นครางออกมาอีกครั้ง
มันทั้งแสบแต่ในขณะเดียวกันเขากลับรู้สึกดีที่อีกคนกำลังลงโทษเขาด้วยฝ่ามือนั่นและเข็มขัดบนข้อมือ
เพี๊ยะ
คนเด็กกว่าร้องครางออกมา
ส่ายสะโพกไปมาอย่างยั่วยวนโดยไม่รู้ตัว ยอมรับเลยว่าเหรินจวิ้นกำลังมีอารมณ์กับการโดนลงโทษนี้ทั้งที่ไม่เต็มใจด้วย
ใจหนึ่งเขาอยากจะเป็นเด็กที่ได้แตะต้องลีเจโน่อย่างเต็มฝ่ามือมากกว่า
แต่ในตอนนี้มันกลับรู้สึกดีอย่างประหลาดจริงๆ
“อินจุนหนูกำลังมีอารมณ์เพราะแด๊ดดี้ตีหนู
รู้ตัวมั้ยคะ”
“อื้อ...ไม่ค่ะ
ไม่รู้”
เจโน่ลูบวนที่บั้นท้ายกลมกลึงเบาๆกับรอยแดงๆของเด็กใต้ร่าง
ส่วนนั้นที่ไร้อาภรณ์ปกปิดกำลังดุนดันกับสัมผัสใต้อันเดอร์แวร์ของเขาที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อยเช่นกัน
เมื่อมันเสียดสีกันผ่านเนื้อผ้ามันยิ่งทำให้เขาอยากจะขยี้เด็กตรงหน้ายิ่งกว่าเก่า
ไหนจะใบหน้าง้ำงอเมื่อถูกทำโทษนั่นอีก เขาอยากจะแกล้งเหรินจวิ้นให้ร้องไห้และรองครางออกมาแล้วค่อยปลอบประโลม
เหรินจวิ้นในตอนนี้ไม่ต่างจากตุ๊กตายัดเม็ดโฟมอ่อนเปลี้ยนที่ถูกพลิกไปพลิกมาบนเตียงแสนกว้างโดยเจ้าของใจร้ายไม่ปลดปล่อยกันเสียที
ถูกมือหนานั่นพลิกตัวกลับมานอนหงายให้เรียวขาทั้งสองข้างตั้งฉากและอ้าออกโดยมีคนตัวสูงนั่นนั่งอยู่ตรงกลาง
“แด๊ดดี้จะทำยังไงกับหนูดีนะ
ยังอยากลงโทษอยู่เลย”
“แด๊ดดี้ก็แค่ทำหนูเหมือนทุกครั้งไงคะ”
เอ่ยตอบทั้งที่ดวงตาฉ่ำปรือและหอบหายใจถี่
เหรินจวิ้นอยากให้อีกคนปลดปล่อยกันจะแย่แล้ว ไม่รู้ว่าเจโน่อดทนไปได้ยังไงโดยที่ส่วนนั้นยังโป่งพองอยู่ใต้ชั้นในสีเข้ม
ได้โปรดเถอะปลอดปล่อยเขาที่ไม่อาจจะช่วยเหลือตัวเองให้ไปถึงฝั่งฝันได้ด้วยตัวเองเพราะเส้นเข็มขัดที่มัดกันอยู่
“หนูอยากให้แด๊ดดี้ทำให้เหรอคะ”
พยักหน้ารับและมองตามคนที่เอื้อมตัวไปหยิบเจลหล่อลื่นที่ลิ้นชักบนหัวเตียงเขา
เบียดกายและถดตัวไปจนบั้นท้ายชิดกับส่วนนูนพองนั่น บดไปมาอย่างร้องขอ
กรีดร้องออกมาแทบจะสุดเสียงเมื่อปลายนิ้วชุ่มเจลนั่นชำแรกเข้ามาในร่างอย่างไม่ทันตั้งตัว
เขาบิดเกร็งร่างไปมา
ครางฮื้ออีกครั้งเมื่อเจโน่สอดนิ้วที่สองเข้ามาปรับความคุ้นชินให้กันอย่างอ่อนโยนเหมือนทุกครั้ง
ถอนนิ้วออกและนิ่งงัน เหรินจวิ้นสบกับดวงตาสีเข้มคู่นั้น
คนใจร้าย ขี้แกล้ง
ดูก็รู้ว่าอยากให้เขาร้องขอขนาดไหน
“ต่อเถอะนะคะ”
“ขอร้องสิคะ”
“Please…Daddy touch me”
“More, little girl”
“....” เหรินจวิ้นนิ่งเงียบเหมือนชั่งใจ มองคนใจร้ายที่ยกยิ้มร้ายกาจอยู่
“Daddy, Fuck me”
เจโน่หัวเราะ
มองเด็กร้ายกาจที่ดูก็รู้ว่าแทบจะทนไม่ไหวในตอนนี้
ช่วยเหลือตัวเองยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ
ยกสะโพกที่นั่งทับส้นเท้าของตัวเองขึ้นดึงกางเกงแสล็คที่สวมอยู่ลงพร้อมกับอันเดอร์แวร์สีเข้ม
แกนกายที่ยังไม่ถูกปลดปล่อยเผยสู่สายตาจนอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอตัวเองเมื่อเหรินจวิ้นจ้องมองมัน
บีบชโลมเจลเหนียวไปทั่ว รูดรั้งจนรู้สึกได้ว่ามันขยายขึ้นและนำไปจ่อตรงปากทางเข้าที่คล้ายว่าจะเรียกร้องกันอยู่รอมร่อ
ถูวนจนเด็กตรงหน้าร้องฮื้อออกมาอย่างไม่พอใจนัก
“ฮื้อ อย่าแกล้ง อ๊ะ! แด๊ดดี้ อื้ออออ”
หวีดร้องออกมาเมื่อเจโน่ดันกายเข้าไปจนสุดโดยไม่ให้สัญญาณใด
มองกันตาเขียวปั๊ดแต่ไม่นานนักก็ถูกแทนที่ด้วยเสียงครางและจังหวะหนักหน่วงที่สะโพกสอบค่อยๆมอบให้
ไล่ระดับไปอย่างทุกครั้งที่ทำ
ยกขาทั้งสองข้างของเด็กใต้ร่างมาพาดบ่าจนเห็นว่าวิวสวยๆใต้ร่างจริงๆมันเป็นอย่างไร
ลากมือผ่านและบีบเค้นเอวคอดอย่างเพลินมือในขณะที่มืออีกข้างก็กดข้อมือที่ถูกมัดไว้
“แด๊ดดี้คะ— อ๊ะ
อ๊ะ หนู อื้ออ”
“ว่าไงคะ
อ่า..ว่าไงคะเด็กดี”
กระแทกย้ำอย่างไม่เร็วนักแต่ทว่าหนักหน่วงจนเหรินจวิ้นตัวโยน
ครางเสียงสั่นอย่างแทบไม่เป็นภาษา
อยากบิดกายขัดขืนเพราะถูกพันธนาการไว้ด้วยเข็มขัดน่ารำคาญ
รู้สึกเหมือนมันจะบาดข้อมือเหรินจวิ้นไปด้วย
“หนูเจ็บ อ..อื้อ อ”
“แต่แด๊ดลงโทษหนูอยู่ค่ะ”
“อ๊ะอ๊า! แด๊ดดี้—”
เอวสอบนั่นเปลี่ยนจังหวะการขยับจากกระกระแทกเน้นจุดกระสันของเขาอย่างกลั่นแกล้งมาเป็นกระแทกและซอยสะโพกถี่รัวเพราะเจ้าตัวเองก็คงเริ่มที่จะไม่ไหวเช่นกัน
คงอยากขยี้เขาให้แหลกใจแทบขาด
มือใหญ่นั่นจับเขาพลิกตัวอีกครั้งอย่างน่าหงุดหงิดทั้งที่กายยังเชื่อมกัน
จัดท่าดึงหมอนขนเป็ดมารองแขนของและไหล่ของเขาในท่านอนคว่ำ ดึงสะโพกมนให้โก่งโค้งขึ้นและขยับสะโพกอีกครั้ง
เหรินจวิ้นรู้สึกได้ว่าตัวตนของอีกคนที่กำลังขยับเข้าออกอยู่มันเข้ามาลึกกว่าเดิมจนสุดกาย
ส่วนหัวหยักที่ถูไถภายในกายเขายิ่งทำให้ความเสียวซ่านในตอนนี้มันพุ่งพล่านยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด
“อ๊ะ แด๊ดดี้ขา— อื้ออ อ๊ะ”
“ค—คะ
ว่าไงคะ อ่าส์ หนูอยาก อื้ม อยากบอกอะไรคะ”
คนคุมเกมคำรามเสียงต่ำในลำคอขณะที่ยังไม่หยุดการเคลื่อนไหว
ฟาดลงที่ก้นนิ่มอีกครั้งอย่างมันเขี้ยว
เหรินจวิ้นเองดูจะมีปฏิกิริยากับการฟาดของเขา ชอบใจและครางรับออกมาเสียงสูง
อดไม่ได้ที่จะฟาดย้ำลงอีกครั้งจนผิวขาวจัดนั่นขึ้นรอยแดง
ภายในเหรินจวิ้นตอบรับเขาดีเกินไปตอดรัดจนเขาแทบจะคุมตัวเองไม่ให้กระแทกแรงไปจนเอวคอดนั่นหัก
“หนู อ๊ะ หนูใกล้แล้ว”
“ค่ะ อ่าห์...แด๊ดดี้ก็ใกล้แล้วเหมือนกัน”
ขยับกายถี่รัวในช่วงโค้งจังหวะสุดท้ายของแรงอารมณ์
เสียงครางสอดประสานกันลั่นไปทั้งห้องอย่างไม่มีอะไรต้องขลาดอาย
เสียงของเนื้อที่กระทบกันและเสียงน่าอายของการกระทำที่กำลังทำอยู่ในตอนนี้
เหรินจวิ้นปลดปล่อยออกมาก่อนเขาเพียงไม่กี่นาทีเต็มหน้าท้องและที่นอนของตัวเอง
ตามมาด้วยเขาที่ถึงฝั่งฝันในตัวอีกคน มันอุ่นร้อนและรู้สึกดีต่อเราทั้งคู่
เจโน่ถอนกายออกจากช่องทางที่แดงช้ำและเต็มไปด้วยหยาดน้ำของเขา
เด็กน้อยของเขาดันกายขึ้นด้วยสองเข่าสั่นๆในขณะที่คนเป็นพ่อเลี้ยงยืนขึ้นบนเตียงนิ่ม
ปล่อยให้เด็กตรงหน้าทำตามใจอย่างที่ชอบทำ
รูดรั้งส่วนแข็งขืนที่ยังไม่สงบลง
ปลดปล่อยให้ครบทุกหยาดหยดที่ยังคั่งค้างไม่ได้ปล่อยในตัวอีกคนด้วยมือของตัวเองในขณะที่ริมฝีปากเล็กนั่นครอบครองตัวตนส่วนปลายของเขาอย่างเอาอกเอาใจ
เจโน่ซี๊ดปากเมื่อใกล้จะถึงฝั่งฝันดันใบหน้าเล็กออกจากตัวตน
ไม่นานนักหยาดน้ำสีขุ่นก็ปลดปล่อยออกมาเลอะใบหน้าขาวเนียนชื้นเหงื่อนั่น
“แด๊ดดี้ทำหนูเลอะอีกแล้ว
ขอโทษนะคะ”
“แล้วพอหนูเลอะหนูน่ารักมั้ยคะ”
เขาชะงักในตอนที่ช่วยปาดน้ำคาวออกจากใบหน้าอีกคน
หัวเราะออกมาเมื่อเห็นเด็กร้ายกาจตรงหน้าทำหน้าพอใจขนาดไหน
“หนูน่ารักตลอดค่ะ
แต่ตอนนี้แด๊ดดี้กับหนูต้องไปอาบน้ำแล้วนะคะ”
