วันอังคารที่ 30 มกราคม พ.ศ. 2561

CUT : OS : Library [Minren]



คำเตือน : บาปกว่าสองเรื่องที่ผ่านมา


                เหรินจวิ้นไม่เคยอยากเล่นไอ้เกมเวรตะไลนี่ เกมเฮงซวยหรืออะไรก็ตามที่นาแจมินคิดขึ้นมาเพื่อนำมันมาเอาเปรียบเขา เขาเม้มปากแน่นขณะที่มือหนานั่นริดรอนกระดุมเสื้อนักเรียนเขาออกเพื่อเข้าไปสัมผัสยอดอกเขาอย่างจาบจ้วง มือข้างที่ว่างของอีกฝ่ายกลับค่อยๆปลดกางเกงนักเรียนของเขาออกรูดลงเหลือเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวติดกายจนแทบจะเปลือยไปหมด

                เรียวขาเปลือยสั่นระริกสะท้านกับความหนาวของเครื่องปรับอากาศในห้องสมุด เหรินจวิ้นกลั้นเสียงครางทั้งที่อยากกรีดร้องระบายความทรมานอย่างขาดใจ นาแจมินกำลังทำให้เขาบ้าคลั่ง ปรนเปรอให้มัวเมา ลุ่มหลงและฉุดกระชากกัน รังแกกลั่นแกล้งราวกับเขาเป็นเพียงของเล่น

                ของเล่นของนาแจมิน

                ฮ...อึ่ก แจมิน..อึ๊ก...อย่า...

                มือเล็กพยายามดันใบหน้าของอีกคนให้ห่างจากอกแบนราบของตนแต่กลายเป็นว่านิ้วเรียวสวยนั่นกลับขยุ้มเส้นผมสีเข้มของหัวหน้าห้องคนเก่งระบายความเสียวซ่ายยามริมฝีปากร้อนๆนั่นขบกัดยอดอกอย่างกลั่นแกล้ง นาแจมินหลุดยิ้มออกมาเมื่อจอมพยศของเขาเริ่มจะตามเกมกันมาอย่างจำยอม

                จะยอมแพ้แล้วหรอครับ...ชู่ว...เบาๆสิ เดี๋ยวคุณบรรณารักษ์ก็ได้ยินหรอก

                แจมินทาบนิ้วลงกับริมฝีปากของเขา พลางกระซิบเสียงแหบพร่า ยกยิ้มร้ายกาจนั่นขึ้นและก้มลงบรรจงปรนเปรอให้เหรินจวิ้นต้องกลายเป็นผู้แพ้ในเกมที่ตนเองไม่ได้ต้องการจะเล่นนี่ เลื่อนมือไล้ไปกับท่อนขาวเปลื่อยเปล่าหยุดลงที่กลางกายที่ปริ่มน้ำเพราะแรงอารมณ์ก่อนจะรูดรั้งเบาๆ

                เขากัดริมฝีปากตัวเองจนรู้สึกเจ็บ น้ำตาเอ่อคลอไปทั่วหน่วยตาเมื่อนิ้วเรียวที่เหรินจวิ้นเคยแอบมองมันยามกรีดกระดาษหนังสือชำแรกเข้ามาในร่างกายอย่างไม่ได้มีตัวช่วยอะไรให้เขารู้สึกเจ็บน้อยลงเลย

เหรินจวิ้นเจ็บ

เขาเลิกฝืนตัวเองได้อ้อนวอนปีศาจตรงหน้าเมื่อทราบว่าอย่างไรเขาก็ไม่อาจหลุดพ้นจากเกมนี้ไปได้ ขอร้องด้วยเสียงอันสั่นเทากว่าตอนสารภาพบาปในโบสถ์ ขอร้องทั้งน้ำตาที่เอ่อคลอไปทั้งดวงตาและขอร้องด้วยแรงอารมณ์

ได้โปรดให้พี่ศาจตนนี้อ่อนโยนกับเขาและทำให้เขาเสร็จสมเสียที

แจมิน...ฮึก...เจ็บ..ขอร้อง...

น้ำตาที่เอ่อคลอจนหยดลงกับเสื้อเชิ้ตสีขาวของจิ้งจอกที่ไม่เชื่องของแจมินเกือบทำให้ปีศาจตรงหน้าอ่อนใจ

แค่เกือบน่ะ

นาแจมินถอนนิ้วเรียวที่เขาไปเพียงนิ้วเดียวอย่างไม่ถึงครึ่งของตนเองออกจากช่องทางคับแคบแสนบีบรัดของอีกคนออก มองคนตัวเล็กที่แทบจะหมดเรี่ยวแรงพยศแต่กลายเป็นลูกแมวขนฟูตัวสั่นเพราะกลัวน้ำแทนทั้งที่ยังไม่ถึงจุดหมาย มุมปากพลันยกยิ้มขึ้นมาเมื่อเห็นภาพแสนจะสวยงามตรงหน้า

แต่ปีศาจ...ก็ยังเป็นปีศาจอยู่วันยังค่ำ

คนข้างล่างโลมเลียอีกสองนิ้วที่เหลือจนชุ่มน้ำลาย สอดใส่เข้าไปในกายอีกคนจนเหรินจวิ้นสะดุ้งเฮือก กรีดร้องออกมาจนแทบกลั้นเสียงไม่ทัน

อ๊ะ...แจมิน มัน..อ๊ะห์ มันเจ็บ อื้อ..

เสียงดังไปแล้วนะเหรินจวิ้น

อ...อื้อ...ฮึก..ไม่..อ๊ะ

เขากระซิบข้างใบหูขณะที่สัมผัสกับภายในอีกคนทอดถอนนิ้วออกปล่อยให้คนบนตักอารมณ์คั่งค้างอย่างน่าสงสาร หมดแล้วซึ่งจิ้งจอกแสนดุร้าย แจมินจูบขมับของคนตัวเล็กและพูดเสียงแผ่ว พลางปลดซิปกางเกงตัวเองปล่อยความคับแน่นที่เริ่มจะทำให้เขาอึดอัด

ทำให้มันสงบสิ รู้ใช่ไหมต้องทำยังไง?

ฮวังเหรินจวิ้นเหมือนชั่งใจว่าควรจะตามเกมของซาตานแสนหวานตรงหน้าดีไหม เขาแสนจะทรมาน ไม่อาจดื้อดึงและเอาแต่ใจได้ แต่ในเมื่อพระเจ้าประธานโอกาสที่เขาอาจได้เป็นฝ่ายคุมเกมบ้างมาให้ เหรินจวิ้นก็พร้อมจะรับมัน

มือบางเกาะบ่าแข็งแรงอีกคนไว้อย่างยึดเป็นที่มั่น เม้มปากแน่นและค่อยๆทิ้งตัวลงกับส่วนแข็งขืนนั่น เชิดใบหน้าชื้นเหงื่อขึ้นทั้งที่อยากร้องใจแทบขาด ขยับขึ้นลงช้าๆในร่างกายชินกับสิ่งแปลกปลอมที่ถูกดันเข้ามาในกายบาง

อ..อ๊ะ....อื้อ....อื๊อ....

อ่าห์..แบบนั้น..อืม

สะโพกเล็กขยับขึ้นลงเป็นจังหวะเนิบนาบแต่เหมือนจะไม่ทันใจคนข้างล่าง มือหนานั่นจึงยึดสะโพกเหรินจวิ้นไว้เองกดให้อีกคนทิ้งตัวลงมาในจังหวะที่เร็วขึ้นและเสวนสะโพกสอบขึ้นไป

สุดท้ายคนคุมเกมบ้าๆนี่ก็ไม่ใช่เขา
ยังเป็นปีศาจร้ายตรงหน้าอยู่ดี

แจมิน อ๊ะ! มัน มันลึก อื๊ออ อ้—”

เหรินอ่า...เหรินจวิ้น—”

เสียงแหบทุ้มนั่นเรียกชื่อเขาสอดประสานกับเสียงเนื้อกระทับกันจนดังในอาณาบริเวณที่อยู่ผสมไปกับเสียงครางที่พยายามจะกลั้นอย่างถึงที่สุดของเหรินจวิ้น พยายามจะห้ามตัวเอง อดกลั้นไม่ให้เสียงแสนจะน่าอายนี่ริดรอดออกกไปจากริมฝีปากบางแต่ก็ไม่อาจทำได้

เขาครางระบายความใคร่ในตัวอย่างห้ามไม่ได้เมื่ออุณหภูมิระหว่างเราพุ่งสูงขึ้นไปพร้อมๆกับแรงอารมณ์ที่รุนแรงขึ้น นาแจมินบีบบั้นท้ายเขาจนรู้สึกได้ว่ามันต้องเป็นรอยนิ้วมืออีกคนอย่างแน่นอน

อีกหน่อย...ใกล้แล้ว...อ่าห์

ฮึก...เกลียด..อ๊ะ ...อื้อ! ฉันเกลียด อ๊ะ แจมิน!”

อารมณ์หยาดสุดท้ายสิ้นสุดลงราวกับดอกไม้ไฟในคืนเลี้ยงฉลองบนฟากฟ้า เหรินจวิ้นหัวโล่งเหมือถูกสาดด้วยสีขาว เมื่อถอนกายออกก็รู้สึกเหมือนความอุ่นร้อนภายในจะไหลย้อนออกมาอีกทั้งยังคราบที่เปรอะเปื้อนบนหน้าท้องขาวอีก



คัมแบคกลับเด็กดีกันค่า

1 ความคิดเห็น: